Jazz Middelheim 2018 Dag 4

Een veelbelovend programma en weer dat precies goed was: een lekker zonnetje, maar niet te heet en af en toe een partijtje wolken. De omstandigheden voor een bijzondere slotdag waren volop aanwezig op zondag 12 augustus.

Een festivalverslag door Johan Pape, met foto's van Cees van de Ven.
Zondag 12 augustus 2018, Park Den Brandt, Antwerpen.

Aan Aka Moon de eer om de dag te openen op de Main Stage. Terwijl de tent langzaam maar zeker begon vol te stromen, zette de band in met een mooie ingetogen solo op altsax van Fabrizio Cassol. Bassist Michel Hatzigeorgiou en drummer Stéphane Galland legden er een loom ritme onder. Het nummer ontwikkelde zich met mooie improvisaties en knappe ritmische wendingen tot een verrassend geheel. Het visitekaartje werd even duidelijk afgegeven: Aka Moon bestaat uit drie voortreffelijke muzikanten die het experiment niet schuwen. Ze produceren een avant-gardistisch eigen geluid. Tijdens het concert werd naast ouder werk ook een flink aantal stukken van de laatste cd 'Now' gespeeld. Hatzigeorgiou kreeg volop de ruimte om zijn beheersing en creativiteit te etaleren en maakte indruk met gevarieerd gespeelde solo's, stevig en knap ritmisch ondersteund door drummer Galland. De 25 jaar speelervaring zorgde voor een hecht en goed op elkaar ingespeeld geluid, terwijl het toch fris en vernieuwend klonk. Kortom een hele mooie en sterke opening van de slotdag op Middelheim.

In de Club Stage waren vier optredens gepland van Mâäk in wisselende bezettingen, opbouwend van klein naar groot(st). Het Mâäk 4tet opende de dag en de vier verschillende samenstellingen gedurende de dag werd de veelzijdigheid van deze groep zonneklaar. Dat paste dus uitstekend op dit veelzijdige festival. Ook werd duidelijk waarom Mâäk bekend staat als de meest avant-gardistische band van Belgie.

In de grote tent stond inmiddels het trio rondom saxofonist Robin Verheyen klaar, met als bijzonderheid de aanwezigheid van de New Yorkse drummer Joey Baron. Verheyen had het druk gedurende het festival als artist in residence. Samen met pianist Bram De Looze en Baron zou dit wel eens zijn masterpiece op dit festival kunnen worden. In de festivalkrant werd al aangegeven dat de muzikale erfenis van Thelonious Monk in dit concert een centrale rol zou spelen. De band is opgericht naar aanleiding van de 100e geboortedag van Monk. Ik vermoed dat de legendarische pianist zich van trots wel een paar keer omgedraaid zal hebben in zijn graf, in de wetenschap dat zijn muzikale erfenis in zulke goede handen is gekomen. Baron excelleerde inderdaad, net zoals De Looze en zeker ook Verheyen zelf. Ik kan niet beoordelen of dit het masterpiece van Verheyen was, omdat ik in deze kolommen ook lovende woorden las over het kwartet dat een dag eerder op het podium stond. De conclusie lijkt op zijn minst gerechtvaardigd dat de organisatie door Verheyen als eerste Belg als artist in residence te benoemen een uitstekende keuze heeft gemaakt. Verder wordt het uitkijken naar het nog op te nemen album van dit bijzondere trio.

Terwijl Mâäk Five de Club Stage onveilig maakte, werd het hoofdpodium gereedgemaakt voor Steve Coleman & The Five Elements. De als straatmuzikant begonnen en uit Chicago afkomstige Coleman heeft nu een status als toonaangevend jazzmusicus, die een unieke mix van jazz en hiphop combineert. Het concert werd heel sterk geopend met een heerlijke solo van Coleman op altsax en zanger/rapper Kokay in de hoofdrol. Hele mooie improvisaties en ritmische hoogstandjes werden hier geëtaleerd. Ik ben zelf altijd huiverig voor dit soort combinaties, maar na deze opening wilde ik meer horen. Ook trompettist Jonathan Finlayson viel meteen op door bijzonder spel en een warme toon, die af en toe aan een trombone deed denken. Anthony Tidd (elektrische bas) en Sean Rickman (drums) speelden een belangrijke rol als een degelijk en volstrekt op elkaar ingespeeld ritmisch tandem. Hier stond een band als een huis, volgens Belgische architectuur: degelijk, maar met een duidelijk eigen speelse signatuur. Achteraf bezien was dit concert het hoogtepunt van Middelheim 2018. Wat een uniek geluid, wat een samenspel, wat een opbouw en vooral ook wat een eigentijds geluid, waarbij je keer op keer verrast werd door de individuele klasse van de bandleden. Een belevenis.

Tja, en terwijl ondertussen het Mâäk 5tet indruk maakte in de Club Stage, werd voor mij de vraag of golden oldie Archie Shepp zijn faam nog steeds waar kan maken. 81 is Shepp al en zo'n optreden vraagt nogal wat. Eerlijk is eerlijk: hoewel Shepp een legendarisch concert neerzette en alle credits verdiende voor de manier waarop hij bevlogen en scherp zijn set neerzette, voor mij was Coleman de 'winnaar van de dag'. Maar ik zeg er meteen bij dat ik ontroerd was door die confrontatie tussen oud en nieuw. Geweldig hoe de saxofonist nog steeds in staat is om alles te geven om een perfecte set neer te zetten en je terug te brengen in sferen van de sixties. Tegelijkertijd is het ontzettend knap dat iemand als Coleman er op een overtuigende manier in slaagt om jazz nieuw leven in te blazen. Dus met alle respect voor Shepp, Coleman dringt zich op op zijn podium onder het motto 'jazz lives and will never stop'! En beiden verdienen respect omdat ze allebei die rol vervullen.

Klik hier voor een fotografisch verslag van de vierde dag van Jazz Middelheim 2018 door Cees van de Ven.

Meer Jazz Middelheim?