Draai om je oren
Festivalverslag



home  
    
    
 

North Sea Jazz 2017 Dag 1

De 42ste editie van het North Sea Jazz Festival kan weer in de analen worden bijgeschreven. Drie dagen boordevol muziek uit alle windstreken. Het volledig recht doen aan een festival van deze omvang is een onmogelijke opgave, vandaar dat we keuzes maakten. Waarbij we met name stilstaan bij wat we dan voor het gemak maar even 'jazz' noemen - en dan vooral bij die jazz waarin vernieuwing vooropstaat.

Een festivalverslag door Ben Taffijn, met foto's van Louis Obbens.
Vrijdag 7 juli 2017, Ahoy, Rotterdam.

De vrijdag is een mooie dag voor vernieuwende jazz. Allereerst doordat het festival Chicago centraal stelt in een aantal optredens. Chicago was in de jaren 70 vooruitstrevend met zijn Association for the Advancement of Creative Musicians (AACM), waar onder andere het Art Ensemble Of Chicago uit voortkwam, en is dat sinds een aantal jaren weer. Het is dan ook niet meer dan terecht dat het festival Greg Ward met zijn tentet, 10 Tongues geheten, heeft uitgenodigd en de groepen van trompettist Marquis Hill en drummer Makaya McGraven, waarin we overigens steeds dezelfde musici tegenkomen. Het lijkt wat dat betreft de Amsterdamse impro-scene wel. Ook muzikaal zitten daar overigens de nodige overeenkomsten in. Getuige ook de ontmoeting tussen de twee steden tijdens het Doek Festival van 2016 en de aanwezigheid van trombonist Wolter Wierbos in 10 Tongues. Muzikaal valt er met name veel te genieten bij het optreden van altsaxofonist Greg Ward & Ten Tongues. Dit is het ritme van de grote stad, een muzikale smeltpan waarin jazz, soul, blues in prachtige arrangementen bij elkaar komen. Ritmische, melodieuze, vaak redelijk dwingende passages worden afgewisseld met stomende solo's, die nogal eens ontaarden in georganiseerde chaos. Het treffendste voorbeeld is wellicht het duet van Wierbos met Vladislav Psaruk, die de basttrombone bespeelt.

Hoornist Morris Kliphuis is een vernieuwer die de vaderlandse jazz regelmatig opschudt en van nieuwe impulsen voorziet. Hij blijkt ook steeds meer een opvallend goede componist. Dat hij dit jaar de compositieopdracht van het festival kreeg, mag dan ook niet verbazen. Allemaal nieuwe nummers dus, die hij – naar eigen zeggen - in de laatste vijf jaar schreef en voor deze opdracht nog eens even bijschaafde. Het resultaat: een uitvoering die klinkt als een klok. En dat is minder vanzelfsprekend dan het lijkt, want voor zijn nieuwe project Dimlicht koos hij niet zijn geijkte kompanen uit de Nederlandse jazz. Saxofonist Mete Erker vormt de enige uitzondering. Verder vinden we pianist Alexander Hawkins uit Oxford, die Kliphuis onder andere kent van de Oktober Meeting 2016, maar waar hij evenmin dagelijks mee samenspeelt, en een drietal musici uit de popwereld: Jasper Sijderink op Fender Rhodes en synthesizer, bassist Ricardo Lekatompessy en drummer Mischa Porte. Maar zoals gezegd een prima uitvoering van een aantal uitstekende stukken, waarin Kliphuis het groepsgeluid duidelijk vooropzet. Prachtige hedendaagse jazz met invloeden uit symfonische rock, soul, dance en zelfs hedendaagse gecomponeerde muziek. Een van de hoogtepunten is zonder meer 'Mete’s Song', waarin we natuurlijk Mete Erker uitgebreid horen, in een wonderschone, loepzuivere en verstilde solo, geflankeerd door een simpel maar zeer doeltreffend repetitief patroontje uit Sijderinks Fender Rhodes.

Dhafer Youssef blijft, gelukkig maar, een vreemde eend in de jazzbijt. Met zijn licht nasale zang met ijselijk hoge uithalen creëert hij iedere keer weer bijzondere muzikale momenten. Zelden leggen vocalisten zo veel gevoel in hun stem als deze Tunesiër. Vernieuwend is het allemaal niet meer, Youssef loopt al weer enige jaren mee, maar hij heeft nu duidelijk wel het grote publiek bereikt. Wel verdiend. Wat opvalt is dat Youssef de afgelopen jaren steeds meer de richting van de jazz is opgeschoven. Hij maakt nu veeleer onderdeel uit van zijn kwartet in plaats van dat hier een solist staat met begeleiding. En het moet gezegd: het werkt bijzonder goed. De klank van Youssefs ud past perfect bij het lichte, onnadrukkelijke pianospel van Aaron Parks en het basspel van Ben Williams, terwijl drummer Justin Faulkner zorgt voor een constante groove.

Pianist Tigran Hamasyan, trompettist Arve Henriksen, gitarist Eivind Aarset en sampler Jan Bang kennen elkaar reeds langer en speelden de afgelopen jaren in verschillende combinaties samen. Nu hebben zij hun gezamenlijke project: Atmosphères, waarvan vorig jaar ook het gelijknamige album verscheen bij ECM. De klanklandschappen die dit viertal creëren brengen ons als luisteraars in een dromerige stemming, al heeft het geheel soms ook wat spookachtige elementen. Bijzonder is de rol van Bang, die de diverse instrumentale bijdragen opneemt en, als vaak ingrijpend gewijzigde samples, weer inbrengt. In de geïmproviseerde setting van dit concert brengt het menige verrassing.

Klik hier voor een fotografische verslag van de eerste dag van North Sea Jazz 2017 door Louis Obbens.


Meer North Sea Jazz?

  • Festivalverslag zaterdag 8 juli 2017
  • Festivalverslag zondag 9 juli 2017