Jazz in Duketown 2025

Drie dagen lang vulde 's-Hertogenbosch zich opnieuw met ritmes, solo's, soul en gezelligheid. Jazz in Duketown 2025 bracht een ongekende mix van muzikale energie, intieme momenten en spontane ontmoetingen op straat - een beetje zoals carnaval, maar dan met (gratis!) jazzmuziek.

tekst & foto's: Johan Pape

Wat dit festival zo bijzonder maakt, zijn niet alleen de artiesten op het podium, maar ook de vele vrijwilligers achter de schermen én het onverwoestbaar enthousiaste publiek. Een regenbui? Die hoort er gewoon bij. Dan gaan de paraplu's open en swingt het ritme onverstoorbaar verder.

Elke dag bood een verrassende mix van stijlen: van opzwepende brassbands tot ingetogen, experimentele concerten. Het is bewonderenswaardig hoe de organisatie erin slaagt om drie dagen lang alle podia gevuld te krijgen met musici van hoog niveau - en dat terwijl het festival gratis toegankelijk blijft.

Ik laat me graag verrassen en wil zoveel mogelijk zien en horen, maar blijf ook makkelijk hangen als ik geraakt word. Dat gebeurde vrijdag al meteen bij het concert van het Mete Erker Trio + 1. Wat een prachtig optreden was dat, in de intieme sfeer van de Toonzaal. Afgeladen vol, maar je kon een speld horen vallen.

Vrijdag 6 juni
Eerder die dag was ik op de Markt bij het bijzondere concert van het Paradox Jazz Orchestra met gastsolist Marius Preda. Het orkest, samengesteld uit topmuzikanten - waarvan velen ook met eigen formaties stevig aan de weg timmeren - heeft in korte tijd een sterke reputatie opgebouwd. Hun thematische programma's vol verrassingen uit het klassieke bigbandrepertoire blijven boeien. Deze editie schitterde Preda op cimbalom. Zoals gebruikelijk serveerde het orkest een gepassioneerde en gelaagde set, waarin Preda overtuigend de hoofdrol vervulde.

Ik wilde per se ook Ramon Valle zien, die optrad in het Theater aan de Parade, samen met trompettiste Maite Hontelé. Hun gezamenlijke programma is doordrenkt met Latijns-Amerikaans vuur: tropische, dansbare ritmes met onverwachte wendingen in de improvisaties. Ook deze grote zaal zat vol met enthousiast publiek. Het was duidelijk dat deze twee muzikanten, ieder met een stevige carrière, elkaar muzikaal goed aanvoelen. Toch bleef ik achter met een gevoel van verlangen - naar meer Ramon Valle, en dan vooral het trio waarmee hij eerder zo'n diepe indruk maakte.

De afsluiter van de avond was voor mij dus Mete Erker in de Toonzaal, waar ik letterlijk werd omvergeblazen. Vanaf het eerste moment had dit ensemble me volledig in zijn greep. Wat een klasse, wat een beheersing, en wat een subtiele samenwerking tussen deze musici. Achteraf bleek dit voor mij het absolute hoogtepunt van Jazz in Duketown 2025. Ze speelden werk van hun nieuwste album: 'Tilburg Noord'.

Vrijdag bewees opnieuw waarom Jazz in Duketown zo'n uniek festival is. Het bracht me van groots en meeslepend op de Markt naar klein en intens in de Toonzaal. Van bigband-energie tot verstilde improvisatie. Vol indrukken besloot ik richting huis te gaan, maar de stad had andere plannen. In de Uilenburg liep ik onverwacht tegen Broadway Brass aan, die daar een feestje bouwde voor een uitgelaten publiek. Ineens stonden we weer midden in de muziek, dansend onder de straatlantaarns. Het bedje moest nog even wachten.

Zaterdag 7 juni
De dag begon voor mij met een korte stop op de Markt, bij het concert van het Amina Figarova Sextet. Toch merkte ik dat ik er nog niet lekker in zat. Er werd ongetwijfeld goed gemusiceerd, maar het kwam niet binnen. Dat zegt waarschijnlijk minder over het gebodene en meer over mijn eigen gemoedstoestand op dat moment.

Dat verandert zodra ik, nog vol verwachting na de ervaring met Mete Erker, opnieuw de Toonzaal binnenstap voor het concert van het Mehmet Polat Quartet. Polat is een vernieuwende ud-speler van Turkse komaf. De Toonzaal bleek ook nu weer een perfecte locatie voor deze muziek: een aandachtig publiek - waarvan sommigen speciaal voor dit kwartet waren afgereisd - zat ademloos te luisteren naar een bijzondere mix van traditionele en moderne muziek, benaderd vanuit een jazzoogpunt. Hier werd ik opnieuw gegrepen, door een fraai opgebouwde set die vol overtuiging, maar met bescheidenheid werd gebracht. Muziek die voor zichzelf spreekt.

Na een sterke eerste set verliet ik de zaal en ging richting de gezellig drukke Parade, waar Fingerprint ft. Jan van Duikeren & Shirma Rouse al begonnen waren. De sfeer zat er goed in - dat kun je wel aan Rouse overlaten - en bereikte een hoogtepunt toen ze nummers van Aretha Franklin begon te zingen. De hele Parade stond op zijn kop. Het contrast met het ingetogen concert in de Toonzaal kon nauwelijks groter zijn. Maar juist dat maakt dit festival zo bijzonder.

En dan loop je door naar de Markt, waar Benjamin Hermans Nostalgia Blitz het publiek inpakt met een vanuit de tenen gespeelde ode aan een aantal van zijn jeugdhelden. Het trio gaat grondig te werk, met passie en zichtbaar speelplezier, en weet het toegestroomde publiek moeiteloos te betrekken.

Tot slot nog een ommetje terug naar de Parade, waar inmiddels Parra.Dice op het podium staat - een volledig uit vrouwen bestaande band die met trots en bravoure laat zien dat ze het grote podium prima aankunnen. Met sterke composities en krachtige solo's slepen ze het publiek mee in hun enthousiasme. Voor mij een vrolijk en energiek slotakkoord van deze tweede festivaldag. Fluitend loop ik naar huis.

Zondag 8 juni
Op zondag moest ik helaas het aantrekkelijke middagprogramma overslaan. Ik sloot aan bij het concert van Kika Sprangers & Beiggja in de grote zaal van het Theater aan de Parade. Ze speelden werk van hun binnenkort te verschijnen debuutalbum. De jonge, eigenzinnige saxofoniste voegt hiermee een mooie en interessante uitbreiding toe aan haar toch al overtuigende oeuvre.

Op de Markt stond later de grote headliner van dit festival gepland: We Exist! - The Dee Dee Bridgewater Quartet. De Markt was volledig volgestroomd, en de inmiddels 75-jarige Bridgewater liet in een krachtige set horen waarom ze nog steeds tot de groten behoort. Degelijk, gepassioneerd en met een scherpe tong: af en toe klonk er een sneer richting een niet nader genoemde president. Jazz met een boodschap.

Vandaag besloot ik op en neer te pendelen tussen de Markt en de Parade. Het weer was aangenaam, en voor de zekerheid had ik een paraplu bij me. Op de Parade was het gezellig druk bij het concert van Jennie Lena & The Free Souls. Met volle overgave werd een sterke set neergezet waarin Jennie, voormalig Voice of Holland-finaliste en backing zangeres van Anouk, overtuigend bewees dat ze als frontvrouw volledig haar plek verdient. Het publiek onderstreepte dat met uitbundige reacties. De band stond als een huis.

Even later op de Markt klonk een totaal ander geluid: de Poolse formatie Nene Heroine serveerde onder een overwegend rood belicht podium een krachtige mix van analoge sounds, dub, postrock en improvisatie. Hoewel het kleurrijke palet van Jazz in Duketown hiermee verder werd verrijkt, wist dit optreden mij persoonlijk minder te raken. Maar er waren genoeg liefhebbers aanwezig die zichtbaar genoten.

Voor de laatste keer liep ik naar de Parade voor het optreden van Valvetronic - een twaalfkoppige festival-brassband uit Amsterdam die de hiphopwereld verovert met hun unieke mix van energieke blazers en elektronische beats. Hiphop is niet helemaal mijn genre, maar ik was onder de indruk van wat me hier werd voorgeschoteld. Een uiterst gevarieerde setlist, met veel werk van hun nieuwe album 'Beyond Our Shores' - een titel die in mijn geval verrassend toepasselijk bleek. Een energiek en verrassend slot van weer een prachtige festivaldag vol sfeer, muziek en ontmoetingen.

Klik hier voor een fotoverslag van Jazz in Duketown 2025 door Johan Pape.