"They try to kill jazz"

Bovenstaande kreet is afkomstig van een gekrenkte Sonny Rollins. Gisteren kreeg ik een mailtje van een Amerikaaanse saxofonist, waarmee ik toerde in de zeventiger jaren en een plaat mee maakte. In oktober doet hij een paar optredens in Rome en vroeg zich af of er in Holland nog iets te schnabbelen viel. Heb hem even bijgepraat en verteld, dat je in ons land zonder zangeres niet aan de bak komt. Om een lang verhaal kort te maken: een optreden realiseren in Holland zou er zelfs voor de reïncarnatie van Miles Davis niet inzitten.

door Herbert Noord, augustus 2014

Toen we in de jaren zeventig toerden waren er een aanzienlijk aantal serieuze podia waar de mogelijkheid tot optreden bestond. Het waren er meer dan zeventig. Tegenwoordig zijn het er hooguit twaalf, of zelfs minder, die nog genegen zijn onze soort muziek te programmeren. In omringende landen als Duitsland, België en Frankrijk zijn de omstandigheden beter, maar beslist niet uitbundig. Als buitenlander en buitenstaander kom je daar ook niet snel aan de bak.

Hier volgt zijn antwoord:

Beste Herbert,
Wat je vertelt over de jazzsituatie in Holland, geldt hier ook in de VS. De situatie is gewoon puur beroerd, met slecht betaalde optredens en veel te weinig podia. Maar er speelt nog meer. In het magazine The New Yorker van 31 juli jl. schreef een columnist een satirisch stuk over Sonny Rollins. Zonder aanwijsbare reden wordt Rollins in dat stuk platweg afgezeken. [Even ter informatie: dat het hier om satire ging stond er in het origineel niet bij. Dat is pas op de website toegevoegd. Herb] Sonny Rollins reageerde flink 'pissed off' op de column en liet een interview op YouTube zetten. Sonny zegt in dat interview een aantal opmerkelijke dingen.
All the best, Harvey

Eerst is het misschien verstandig even dit stuk te lezen, waarin uiteen wordt gezet dat satire wel als satire herkenbaar dient te zijn.

Hieronder het interview:

Rollins' commentaar op het stukje in The New Yorker is niet mals. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken, dat hij ergens een complot vermoedt om de jazz definitief het zwijgen op te leggen. Ik quote: "They try to kill jazz." "In this society where no one want to acknowledge the genius of the music, jazz is always suffering."

Het stuk van The New Yorker gelezen hebbende, moet ik eerlijk bekennen dat het nut en de noodzaak daarvan mij totaal ontgaan. Waaraan heeft Rollins die schimpscheuten verdiend? Heeft de saxofonist zich wellicht in zeer hatelijke, politiek incorrecte termen over iets uitgelaten, zodat een satirische correctie niet kon uitblijven? Vrij ondenkbaar dat Rollins zich daaraan schuldig gemaakt zou hebben. Daar heb ik dan ook nooit iets over gehoord. Het lijkt er meer op dat een of ander stuk onbenul zich na enige alcoholische versnaperingen en onder het mom van satire zijn onlust ten opzichte van de enige echte Amerikaanse cultuur heeft botgevierd op een van de iconen van deze cultuur. Het is voor mij onbegrijpelijk dat iemand tot dergelijke gedachten en daaruit volgend schrijfsel kan komen. Dan sta je geestelijk wel op een heel laag niveau.

Hammond-organist Herbert Noord (26 juli 1943) formeerde in 1967 zijn eerste eigen groep met onder meer Hans Dulfer. In 1969 bracht hij met deze groep het debuutalbum 'Live At The Bohemia Jazza Club' uit. In de zeventiger jaren maakte Herbert platen met onder anderen Alan Laurillard, de Amerikaanse saxofonist Harvey Kaiser en de Amerikaanse gitarist Paul Weeden. Met Kaiser tourde Herbert diverse malen door de Verenigde Staten. In 1989 formeerde hij met tenorsaxofonist Rinus Groeneveld en drummer Pierre van der Linden de zeer succesvolle - en nog steeds actieve - formatie Advanced Warning. De band bracht verschillende cd's uit, speelde diverse keren op het North Sea Jazz Festival, tourde regelmatig door Duitsland en Zwitserland en was een graag geziene gast op de belangrijke podia en festivals in Nederland.