|
Waardering: ***** meesterwerk **** goed *** redelijk ** matig * slecht
As Guests - 'Enter As Guests' (Baileo, 2005) ***½
Vorig jaar hebben we al enthousiast kunnen berichten over het jonge quartet As Guests van vibraphonist Miroslav Herák en pianist Michal Vaňouček. Nu is hun eerste cd 'Enter As Guests' verschenen. Hoewel reminiscenties aan het vermaarde Modern Jazz Quartet doorklinken, de formatie is geworteld in deze traditie, weten Herák en Vaňouček door individueel spel en samenspel toch vooral anno nu te klinken.
Met goede interessante eigen composities en hun frisse eigentijdse aanpak is deze eersteling van As Guests veelbelovend.
Corrie van Binsbergen Band & gasten - 3 cd's
Corrie van Binsbergen heeft altijd al iets gehad met het woord. Als geen ander weet zij gesproken tekst en muziek in een gezamelijk kader te plaatsen. Door haar composito-rische aanpak en competente improvisatoren levert de som der delen buitengewoon boeiende resultaten op. Van de samenwerking van de Corrie van Binsbergen Band en schrijvers zijn de volgende cd's inmiddels beschikbaar: 'Toon Tellegen In Concert' (****) 'Als In Een Droom' met Remco Campert (***½) en 'Live Gelezen En Gespeeld' met Kees van Kooten (****). Deze sublieme combinaties stonden al in diverse theaters. Vanaf mei krijgt deze succes-formule een vervolg.
Boris van der Lek - 'Blue & Sentimental' (Challenge, 2005) ****
Bij Challenge Records verscheen recentelijk 'Blue & Sentimental' van Boris van der Lek. Een cd die de gevoelstemperatuur heeft van opnamen uit de zeventiger jaren van Buddy Tate en Milt Buckner. Een bezetting met klinkende namen; Thijs van Leer hier verrassend op Hammond B3, Ton van Bergeik op gitaar, Hein van der Geyn op bas, en een uiterst relaxte Han Bennink op snare drum. Het repertoire bestaat uit bekende en licht verteer-bare jazzstandards. Met zijn krachtige Texas tenorsound, uitstekende medemusici en hoog balladgehalte zal deze cd waarschijnlijk velen aanspreken.
Nils Wogram's Nostalgia - 'Daddy's Bones' (Intuition, 2004) ***
Ook hier een nieuwe opnamen met Hammond B3. Een trio met Florian Ross op Hammond B3 en Dejan Terzic op drums. Meestertrombonist Nils Wogram speelt hier praktisch uitsluitend eigen werk. Toch is deze opname wat tegenvallend; het mist de brille en het vuurwerk waarvoor Wogram zo gekend is. Mogelijk dat het vlakke spel van Ross hieraan mede debet is. Het specifieke en kenmerkende geluid van de B3, de vette grooves en growls waarmee bijvoorbeeld Arno Krijger luisteraars weet te boeien en medemuzikanten prikkelt en inspireert, blijft hier achterwege. Maar dat laat onverlet dat er toch nog voldoende te genieten overblijft.
Lewinsky Quartet - 'No Clubs In Town' (Maxanter, 2005) ****
Het kan niet op, nog meer Hammond B3! Nu van het Lewinsky Quartet met de al eerder-genoemde Arno Krijger op Hammond, Rolf Delfos op saxofoons en Pascal Vermeer op drums. Krijger beheerst het instrument volledig, dus inclusief de baspedalen. Zijn anti-quarisch orgel heeft qua geluidsexpressies het karakter zoals men het zich wenst. Rolf Delfos is een saxofonist om in je hart te sluiten. Met passie verklankt hij indringend zijn fantasierijke spel. Pascal Vermeer is de dynamische sluitpost van dit goed geoliede kwartet (de baspedalen maken het tot een kwartet!). Homogeen, gedreven en avon-tuurlijk improviseren zijn de belangrijkste stijlkenmerken van deze formatie. Het Lewinsky Quartet kan live op elk jazzfestival of -podium absoluut voor de nodige muzikale beroering zorgen.
Ben Sluijs Quartet - 'True Nature' (W.E.R.F., 2005) ****
Deze nieuwe cd van altsaxofonist Ben Sluijs is een opmerkelijk album geworden. Hij speelt hier met Jeroen Van Herzeele op tenorsax, de Sardijnse Italiaan Manolo Cabras op contrabas en de Tsjechische drummer Marek Patrman. Met Van Herzeele, waarmee hij al vaak samenspeelde, kwam het tot een bijzondere samenwerking. Je hoort dat hier oprecht en met respect voor elkaar word gemusiceerd. Soms vervaagt de grens tussen alt- en tenorsaxofoon volledig en lossen de twee instrumenten als het ware in elkaar op. Synergie ontwikkelt zich organisch tot symbiose bij deze gelijkgezinden. Zij confronteren, maar conflicteren niet en delven in een landschap waar grote muzikale vrijheid heerst. Ben Sluijs is hier in een nieuwe fase van zijn muzikale ontwikkeling terechtgekomen. Met overtuiging bekent hij zich met zijn kwartet tot vrijere expressieve expedities qua vorm, structuur en inhoud. Het is even wennen aan dit pianoloze kwartet, zeker omdat hij met zijn vorige kwartet met pianist Erik Vermeulen zoveel waardering oogste, maar er is daarentegen een frisse wind voelbaar, die ruimte maakt voor nieuwe uitdagingen. Een moedige beslissing van Sluijs, maar een voorwaarde als je verdere muzikale groei ambieert.
(Cees van de Ven, 28.03.05)
|
|
|
|
|
|