Joshua Redman: "Ik wil met mijn eigen identiteit elke muzikale conversatie aangaan"

Na enkele jaren onderbreking hernam Dinant Jazz vorig jaar zijn hoogst gezellige jazzfestival met een hommage aan Toots Thielemans. In de voorgaande edities kende het festival legendarische peters (zoals Joe Lovano, Rhoda Scott, Stéphane Belmondo, David Linx, Philip Catherine, Toots Thielemans, Steve Houben en Paolo Fresu). Dit jaar nemen ze opnieuw de draad op met een passende keuze in de Adolphe Sax-stad: Joshua Redman (49), winnaar van vele Grammy Awards en als saxofonist aan de top van de jazzladder.

tekst: Bernard Lefèvre, juni 2018
foto's: Cees van de Ven, Jef Vandebroek & Jon Brown

Nog in hetzelfde jaar van zijn titelloze debuut (1993) veroverde de toen 24-jarige Joshua Redman met het album 'Wish' de jazzwereld. Hij kon zich niet beter omringd wensen dan met jazzhelden Pat Metheny, Charlie Haden en Billy Higgins. In het daaropvolgende album 'Moodswing' nodigde hij pianist Brad Mehldau uit - waarmee hij nog in duo 'Nearness' opnam – en andere vaste kompanen voor jaren: Christian McBride en Brian Blade. In 2000 vormde hij een kwartet met aan de piano Aaron Goldberg, Reuben Rogers op bas en Gregory Hutchinson op drums, en als gast Mark Turner. Twee prachtige albums volgden, 'Beyond' (2000) en 'Passage Of Time' (2001). Daarna ging hij zich toeleggen op pianoloze formaties en nam op met zijn vader Dewey, Joe Lovano, trompettist Nicolas Peyton, gitaristen Peter Bernstein en Kurt Rosenwinkel, bassist Larry Grenadier, drummers Brian Blade, Jeff Ballard, Ali Jackson en Eric Harland. Later ontstond dan de kern van zijn kwartet ('Compass') en trio ('Trios Live').

Naast deze eigen carrière keerde Joshua Redman in een bewogen periode van zijn leven terug naar de West Coast om er van 2004-2007 artistiek directeur te worden van de SF Jazz Collective.

Met James Farm introduceerde Joshua Redman nog een eigen kwartet met pianist Aaron Parks, bassist Matt Penman en drummer Eric Harland, waarvan in 2011 een eerste album verscheen en in 2014 'City Folk'. In 2015 nodigde The Bad Plus Joshua Redman uit voor een zeer gewaardeerd album.

Bij de première van het Joshua Redman project rond 25 jaar jazzafdeling van het conservatorium Antwerpen, konden we Joshua even polsen naar zijn peterschap op Dinant Jazz 2018 en de nieuwste release 'Still Dreaming'.

Hoe voelt het om peter te worden van het Dinant Jazz festival?

"Dat voelt goed, ik kijk ernaar uit, want het is een mooi festival op een prachtige locatie. Ik speelde er in 2010 en herinner me de geweldig aangename sfeer, de warme mensen en de gastvrijheid. Patrick [Bivort, mede-organisator-nvdr] sprak er me al langer over om peter te worden en het was eigenlijk maar een kwestie van tijd en planning."

Je speelt op de openingsdag met het Billy Hart Quartet. Hoe goed ben je met hem vertrouwd?

"Mark Turner, een goede vriend van me, is de vaste partner in het kwartet en in de zomer van 2017 verving ik hem en speelde voor het eerst met Billy Hart. Dat was een geweldige ervaring. Het is een heel opmerkelijke band. Billy Harts muziek gaat heel breed, is een amalgaam van intens vrije improvisatie over heel rijke harmonische, zelfs melancholische inslag. Het is een mooie balans van kracht, intensiteit met een heel vloeiende, flexibele sound. Het klinkt heel mysterieus, net wat ik essentieel vind in jazz."

Mogen we wat nieuws verwachten met je eigen trio? "Mijn trio met Reuben Rogers en Gregory Hutchinson bestaat nu al meer dan 10 jaar en we spelen zo geregeld tussen alle andere projecten. De laatste opname was met 'Trios Live' en er is nog zoveel materiaal voorhanden, echt een 'big book', dus daar zouden we wel wat nieuws kunnen mee brengen, al bestaan er geen concrete plannen voor een nieuw album over."

Een première is het slotconcert met Philip Catherine.

"Inderdaad, mijn eerste keer dat ik met Philip Catherine speel. Hij is zo'n fantastisch melodische gitarist met een sound zo rijk aan melancholische harmonie en met een unieke manier van spelen. Elke keer dat ik met zo'n topmuzikant speel leer ik ervan bij. Ik hou enorm van gitaar, een betoverend instrument. Peter Bernstein is een van mijn geliefde melodische spelers. Elke gitarist heeft zijn eigen stijl. Het is altijd verschillend om muzikaal te communiceren. Ik kijk er echt naar uit om met Philip die ervaring op te doen."

Je bent muzikaal heel open en breed in vele gedaantes...

"Ik hou ervan me muzikaal flexibel op te stellen. Ik hou van heel uiteenlopende soorten muziek, heel verschillende stijlen. Ik wil altijd leren. Mijn doel als artiest is om een muzikale conversatie aan te gaan, eender welke conversatie, waarover die ook mag gaan. Het belangrijkste is de connectie met andere muzikanten, en al spelend te luisteren om hun taal te verstaan. Ik hou van het spelen met vele verschillende muzikanten in verschillende omstandigheden, om daar mijn eigen identiteit aan te koppelen. Ik geloof niet in perfecte muzikale partners, want dan wordt het gauw saai. In jazz is het improviseren, communiceren met iemand die andere ideeën of perspectieven heeft juist zo boeiend. Natuurlijk verkies ik de muzikanten die een zelfde muzikale waarde delen, maar dat sluit geen spanning uit, een beetje verschil kan goed doen."

Hoe kwam je bij de muzikanten uit voor je nieuwste release 'Still Dreaming'?

"Met 'Still Dreaming' wil ik de muziek van Old And New Dreams (de band rond Joshua's vader Dewey, actief van 1976 tot 1987-nvdr) nieuw leven inblazen. Het kwam plots in me op om een band samen te stellen en hun muziek te spelen, maar dan wel met een eigen benadering en met mijn eigen taal. Onmiddellijk dacht ik aan de drie muzikanten die in dit project zouden passen: Brian (Blade), Scott (Colley) en Ron (Miles). Met Brian is er de langste samenwerking, Brian kent dan heel goed Scott, een leerling van Charlie Haden, en met Ron speelde ik nooit eerder, maar hij is sterk beïnvloed door Don Cherry. Ze waren allen heel enthousiast. Ron Miles verstaat Cherry's sound heel goed: de frasering, de manier om de abstracte taal, de hoekigheid toch lyrisch melodisch te laten klinken.

Old And New Dreams' muziek met mijn vader, Charlie Haden, Don Cherry en Ed Blackwell wordt als avant-garde bestempeld en ze speelden natuurlijk heel vrije, abstracte muziek, maar er is een harmonische flow en continuïteit die me aanspreekt en hun inspirator Ornette Coleman alle eer aandoet. Ornette's grootste innovatie bestond erin de jazzwereld te tonen dat je kon improviseren en een structuur creëren van eigen harmonische ritmes (Colemans Harmolodics-nvdr).

Old And New Dreams zocht nog meer naar een manier van spelen in die zin, maar met 'soulfullness'. Dat blijft me heel sterk bij van de manier waarop mijn vader speelde: heel vrij, maar toch sterk verankerd in de roots, folk en blues. Zijn sound heeft dat diepe gevoel."

Still Dreaming grijpt terug naar twee covers... waarom die twee?

"We brachten live (onder andere vorig jaar op Jazz Middelheim-nvdr) een heleboel nummers, van zowel Ornette Coleman als mijn vader en Charlie Haden, en namen 25 tracks op, maar bij het samenstellen van de plaat wilde ik voorrang geven aan eigen werk en bewust niet aan al te bekende nummers van Old And New Dreams of Ornette Coleman. Wanneer je een nummer covert, dan val je altijd terug op het origineel en daar word je dan direct mee geconfronteerd. Van Coleman koos ik 'Comme Il Faut', maar op één album, 'Crisis', opgenomen en minder bekend. En van Charlie Haden kozen we 'Playing', te vinden op het livealbum 'Old And New Dreams' uit 1980. Maar verder zijn het originele stukken, twee van Scott Colley en vier van mezelf, want hoewel de inspiratie van toen is, biedt 'Still Dreaming' een heel nieuw perspectief. Het is niet onze missie om het verleden en een soort Gouden Eeuw te doen herleven; dit is een groep met een heel eigen taal en hopelijk veel toekomst."

Tijdens het Dinant Jazz Festival, van vrijdag 27 juli tot en met zondag 29 juli 2018, neemt Joshua Redman als peter de handschoen op om elke dag te schitteren met respectievelijk het Billy Hart Quartet, zijn eigen trio en het Philip Catherine Quartet.

Dit interview verscheen tevens op Jazz'Halo.