Out of the blue, Blue Ladies in June

Hier is uw jazzcorrespondent met de zachte G, vandaag eens niet vanuit het Glaspaleis, waar enkele jaren geleden in Heerlen de jazz zo succesvol is neergestreken, maar nu een keer vanuit het Patronaat. Zo heet de volkse cultuurvariant, een onder auspiciën van de lokale Pvda-fractie fier en fraai opgeknapt cultuurhuis, wijkgebouw, congrescentrum.

door Jo Dautzenberg, juni 2009

Het is nog even zoeken naar de juiste richting voor de bestuursvoorzitter en de net aangetreden directeur. In een oude, traditionele mijnwerkersbuurt staat het met Brusselse gelden gerenoveerd gebouw Europees te wezen. "Overigens door alles en iedereen die niet Pvda was al aan de politieke schandpaal genageld, nog voor de deur open ging. Het Patronaat kende dan ook een turbulente, verkeerde start," vertelt frisbakken voorzitter, radiomaker en cultuurkenner Hans Op de Coul.

Het Patronaat, dat is mooi en moeilijk tegelijk, weet nu inmiddels iedere Heerlenaar. Weet de fan het gebouw wel te vinden? Past de urban citizen wel in de met kanten gordijntjes opgefleurde nette arbeiderswijk? Voelen de wijkbewoners zich wel op hun gemak in deze subsidietempel? Staat mijn auto wel veilig zo kort bij de frituur vol hangjeugd? Allemaal vragen die het Patronaat de komende jaren zelf zal beantwoorden. Fijne zalen, in ieder geval geschikt voor kunst en cultuur. "Net te groot voor de kleinen en net te klein voor de groten," filosofeert een raadslid met veel leedvermaak nog even door. Aan de wand exposeren kunstenaars, in het theater repeteren amateurs, in de bar foto's uit het mijn-tijdperk, op het podium deze zondagmiddag een probeersel: 'Blue Ladies in June'.

Voor de gezelligheid, voor de leuk, omwille van de ontmoeting? Neen. Een serieuze poging om een terugkerende jazzactiviteit van de grond te krijgen. Het kunstje is in november al eens uitgehaald: 'Jazz in 't Patronaat', als onderdeel van het festival Heerlen Jazzt. Hier speelden in een weekend Eric Vloeimans' Gatecrash, Toon Roos met Hein van de Geyn, de Mo Jones Big Band. De jazzfans wisten het te vinden en zagen dat het goed was. "Dat doen wij ook", dacht de leiding en out of the blue stonden daar op drie zondagmiddagen de Blue Ladies in June. Zangeres Kim Versteynen, de lady die het spits afbeet, heb ik helaas niet kunnen zien. Kan ik dus ook niets over schrijven. Volgens de trotse leiding verdient zij een herkansing met wat meer publiek.

Terwijl in de binnenstad de Nederlandse kampioenschappen wielrennen hun rondjes draaien langs de kerk, door Parkstad, op weg naar Megaland over het Pancratiusplein, draaien de airco en de ijskast in het café van het Patronaat op volle toeren tijdens een geïnspireerde lekker spelende band met in front de ervaren en bevlogen souljazzzangeres Carmen Gomes. Geen spijt van. Met name gitarist Folker Tettero toont aan stijlvol, in uptempo, lekker funky en ontspannen veel moois uit zijn gitaar te trekken.

Wat ik niet verwacht had, was dat ik een van die middagen getoucheerd zou worden, door een jonge meid (21) die de magie in zich draagt die alleen maar in muziek door kan klinken. Je weet dat het bestaat en je hoopt het te vinden. Wat mij verbaasde - mijn evergreens-moeheid werd erdoor getart - was dat de klassiekers best de moeite waard bleken. Als de artiest er maar zelf in geloofd. De jazzliedjes passen dus niet alleen ergens als nachtelijk decor in de whiskybar van een viersterrenhotel, maar ook tijdens zomaar een zondagmiddag op een podium in een volksbuurt. Het idee was dus niet slecht. Daar begon het mee, daarna volgde verbijstering.

Tegen vier uur in de middag zet Charlotte Haesen 'Somewhere Over The Rainbow' in, zachtjes, kabbelend introvert en avontuurlijk begeleid door Rembrandt Frerichs. Welke engel draagt dit lied? Om me heen schieten enkelen vol, het publiek huilt. De zangeres laat de pianist doorgaan, hij improviseert, houdt de spanning vast, voert het tempo op, zij neemt het over: kippenvel, magie, het nummer verpopt op het eind, met power zingt en herhaalt ze de slotzin: 'Why can’t I...'

Charlotte Haesen. Een kind van de zon. Mooie stem, zelfverzekerde presentatie, jeugdig enthousiasme en ondeugende onervarenheid. Geen rijpheid, geen whisky, geen verloren land, maar alles is nog te winnen; niets plichtmatigs, niet van 'al honderd keer gedaan'; die gaat nog meer dan leuke dingen doen... en she can.

Ben benieuwd hoeveel Blue Ladies het Patronaat nog uit de hoed weet te toveren. Zondagmiddagjazz in het Patronaat? Als het lukt om tot samenwerking te komen tussen de meerdere jazzpodia die Heerlen nu rijk is, is de concertbezoeker de grote winnaar. De auto? Die stond daar nog, schitterend in de zon, geflankeerd door een volkstuintje met in het midden een vijver. In het water weerspiegelt het gezicht van mijn in februari overleden moeder, in de spatjes van het fonteintje een kleine regenboog. Jazz in het Patronaat: verdomme, het heeft me geraakt.

Jo Dautzenberg (56) is docudrama-producent en werkt als directeur van Media Profile BV, een productiehuis van televisieprogramma's uit Limburg, dat in geheel Nederland actief is. Hij maakte onder andere documentaires over de wederopbouw in Bosnië, de gezondheidszorg in Oeganda en alfabetisering in Portugal. Hij is medeoprichter van Jazz on the Roof, het erkende jazzpodium in het Glaspaleis in Heerlen. Schrijven over jazz doet hij sinds 2007.