Vakmanschap, ongein en overtuiging

Heerlen Jazzt... is los. Het kleurrijke affiche doet het al vermoeden; Heerlen prijkt op de kaart in jazzland, wie had dat enkele jaren geleden voor mogelijk gehouden? Boy Edgar Prijs-winnaar (2008) Pierre Courbois trotseert de files richting zuiden. Eenmaal achter zijn instrument gedoken is hij meesterkok, slager en fijnproever tegelijk, met meer leven in zijn pink dan een hele drumband bij elkaar kan trommelen.

door Jo Dautzenberg, april 2009

De vlag van Pierre Courbouis waait tegen de wind in, zijn schip beukt door de golven, een stierenvechter tracht een kip te vangen, op het dek viert men feest, de maan lacht, want achter de horizon is de zon in het water gevallen. Het Waterland Trio raast over de autosnelweg. Van Enschede naar Heerlen, van Terneuzen naar Den Helder: Pierre Courbois, op het eerste oog een wakkere droogkloot vol van zelfspot, maakt de kachel aan met alle wetten. Het is carnaval en midnight tegelijk, de muziek verkent alle hoeken en gaten, braakt noten en lacht. Iedereen is kapitein. Het eind is het begin, de stierenvechter krijgt de kip nooit te pakken, de arena van het Glaspaleis wordt een circuspiste en Pietje Bel knoopt de veters van de toornige hoofdmeester voor de ogen van de klas aan elkaar.

Het muzikale geweld dat ze met z'n drieën op de mat leggen is overdonderend, net zoals de nuance die ieder individueel aanbrengt. Je moet wel mee, al riedelend trekt de hogeschoolsaxofonist Leo van Oostrom door het landschap van Piet Noordijk tot en met Willem Breuker. Een oer-Nederlandse jazz interpretatie, 'de actueel geïmproviseerde muziek', dit was zoiets als de kachel aanmaken en strooien met pepernoten.

De drie krijgen de volle zaal in de ban. Clownesk, romantisch, manhaftig. Zomaar van hyperkakofonisch naar bluesy introvert, de inkeer van Louk Dikker achter de vleugel is trouwens wel even nodig. Te gek en gekmakend, liefdevol en brutaal, fietsen de Waterlanders pingelend, toeterend en roffelend door de dierentuin. Het restaurant annex museumwinkel op de vijfde verdieping smaakt vanavond naar kunst. Muziek, oerdrug. Associaties met filmscènes dienen zich aan, het muzikale verhaal van ieder werkt beeldend. Pierre Courbouis slaat zichzelf daarin geen enkele keer voorbij, integendeel, hij is de Chief in Command die het trio als een Catalaanse Harmonie dwars over het drukke Trafalgar Square leidt. Stijlvol en vol van stijlen. Hollandse nuchterheid, coast to coast, hartverwarmend, vol van overtuiging en kracht. Inderdaad het allermooiste.

Ze vinden het zelf ook leuk en lijken blij verrast met de staande ovatie. Terwijl de routine druipt, groeit de verbazing. 'Improviseren is verklanken wat innerlijk leeft': Pierre Courbois drumt al 51 jaar en er leeft nog een heleboel. Eens muzikant, altijd muzikant. De avond was, is en wordt een hoogtepunt in het bestaan van Jazz on the Roof. Wie niet van jazz en improvisatie houdt, moet wel vallen voor de overtuiging van deze man. Een concert dat klinkt als het affiche: een comic, een strip, Kuifje jazzt... in Heerlen.

Jo Dautzenberg (56) is docudrama-producent en werkt als directeur van Media Profile BV, een productiehuis van televisieprogramma's uit Limburg, dat in geheel Nederland actief is. Hij maakte onder andere documentaires over de wederopbouw in Bosnië, de gezondheidszorg in Oeganda en alfabetisering in Portugal. Hij is medeoprichter van Jazz on the Roof, het erkende jazzpodium in het Glaspaleis in Heerlen. Schrijven over jazz doet hij sinds 2007.