Sketches of The Hague

'Don’t jazzytate', luidt de slogan. Welnu, ik heb volstrekt geen spijt en als er al twijfels waren over deze jazzpizza, dan is die weggenomen. The Hague Jazz is groot.

door Jo Dautzenberg, september 2009

We beginnen in een gezellig ambiance, de pers/artiesten-ruimte, waar een gastvrij onthaal ons deel is. “Wat is er in Limburg gebeurd?” vraagt de gastheer. Dat is pas een binnenkomer. Het land van de kabbelende beekjes en glooiende dalen doet in Den Haag van zich spreken. Het Wilders-effect. Limburg de wijnstreek van Nederland, schenkt azijnzuur protest. Een rechtse valwind tegen het linkse establishment.

In the corner of the eye: een radiomaker doet zijn werk, 'funny' interviews, zoals bij het songfestival met een vooral hoog "wij-kennen-elkaar-al-van-eerder-en-vinden-elkaar-heel-leuk" ethergehalte. De razende reporter brengt sfeer in de jazzkantine. The Hague Jazz is vandaag druk, het oogt afwisselend, gezellig en trendy; kortom een sfeervol en volwassen jazzfestival. Ons wacht een uitgebreid en gevarieerd, kwalitatief programma in veel ruime zalen. De plattegrond heb je echt wel even nodig.

Ik zie Azerbeidzjaanse Amina Figarova met een uitstekende en aanstekelijke drummer. Amina is een bevlogen, serieuze en toegewijde jazzpianiste. Wij vallen binnen tijdens 'Sketches Of Spain' door het Metropole Orkest met de Amerikaanse trompettist Wallace Roney: een overweldigend, meeslepend eerbetoon aan Miles Davis. Gouden ervaring. Heb de reis per auto dwars door Spanje zelf gemaakt met deze muziek in beide oren en het landschap voor eeuwig op het netvlies. Onuitwisbare route. Mijmerend over een daar achtergelaten zonnebril, zie ik in de verte Leo Janssen en Ruud Breuls in de gelederen van het vermaarde Metropole Orkest. Dat is andere Limburgse koek! Helaas hebben enkele festivalgangers niet in de gaten dat dit optreden in een concertzaal plaatsvindt en niet op het terras van de golfclub.

In de verte galmt onze eigen 'chansonzangeres' door het congrescentrum. Wende Snijders, blonde eye-catcher, in de tot podium omgebouwde parkeergarage, het is moeilijk om door de kluwen aan publiek dichtbij het podium te komen. Het concert kan me niet boeien en ondanks het hoge Pinkpop-gehalte (?!) komt de muziek toch tamelijk mat op mij over. Nederlands jazztrompettist nr. 1 Eric Vloeimans gaat onverstoorbaar door op zijn eigen pad, deze keer met dansers; een interessante integrale aanvulling, waardoor er een 'kijkgehalte' in de muziek sluipt. Hierdoor sleept de muziek mij echter minder mee. Des te meer je ziet, des te minder je fantaseert. Tenminste, bij mij werkt het meestal zo. Volgende keer de dansers op het podium, of in een arena, dan kan iedereen die dat wil het ook meebeleven.

De Brits-Jamaicaanse saxofonist Courtney Pine: aanstekelijk, virtuoos, hyper, uptempo en strooien met humor en ADHD-noten, zoals alleen de echte jazzmuzikanten dat meeslepende, alles overrompelende spel tot kunst kunnen maken. Improvisatie en stijl in competitie in één persoon in één (h)echte band. De volgende zaal: Lavalu, een Amerikaans-Nederlands meisje met pit, gevoel voor show en een poppig soundje, durft en wint. Plus een lekker spelende band. In de Basement: uit Noorwegen zangeres Silje Nergaard met kwartet en strijkers, een jazzfenomeen in maagdelijk wit, kwetsbaar, fragiel, zelfbewust, als Alice in Wonderland. Een ingetogen show verovert de zaal, de Metropole Strings weven de suikerspin, een mooi sprookje om mee te maken. Bijzonder is het om de verborgen schaduwen rondom Silje – die haar niet bang maken - in haar muziek te proeven.

Het publiek reageert zeer enthousiast. Leuke winkels, cd-shops, gitarenverkoop, eetgelegenheden en prachtige jazzfoto's wandelen voorbij. Dan zien we middenin de prettige chaos twee vrouwen onverstoorbaar op een piano spelen. Het duo zit tegenover elkaar, tegen de drukte in. Een onbegonnen opdracht ...of is dit een levend kunstwerk? Bespaar deze musici dit trauma, zou ik zeggen. In de nacht barst de Jazzism-jazz los met Kool & The Gang en Gare Du Nord. Feestbands. We gaan niet als laatste de deur uit, maar maken een nachtelijk fietstochtje door Den Haag, de decibellen ebben langzaam weg. Afsluitend wijntje in de camper. De ochtend kondigt zich al aan. "Echt een festival om naartoe te gaan," zo luidt de conclusie.

De terugkeer naar het zuiden start met een rit langs een bospad met zicht op de golfclub Wassenaar, de hockeyclub, de ponyclub, de rugbyclub, de Clubclub... Elegante Porsches alom: the Hague en omstreken heeft allure. Zelf moet ik later op de middag in het Heerlense arthouse SCHUNCK* enkele interviews optekenen tijdens 'de Willem Elschot Manifestatie'. Elschot, de schrijver die onder andere het kapitalisme fijnzinnig op de korrel nam. Dan is de weg van de internationale regentenstad naar de rauwe mijnstreek een mooie en inspirerende overgang. Met Silje Nergaard op de iPod rijd ik vastberaden de ongewisse zomer van Geert Wilders in. Zou de jazzscene de PVV-stormram overleven? De podia, blijven ze? De muzikanten, hebben ze straks nog werk? Dit fraaie jazzweekend aan zee stemt ons strijdbaar. Zo krijgt The Haque Jazz ongewild politieke betekenis; we hebben genoten van allerlei muzikale etnische mengvormen, gebracht door allerlei mensen uit alle delen van de wereld. Dat moet vooral zo blijven; jazz is ontmoeting, een ontmoeting waar we naar uitzien: sketches.

Jo Dautzenberg (56) is docudrama-producent en werkt als directeur van Media Profile BV, een productiehuis van televisieprogramma's uit Limburg, dat in geheel Nederland actief is. Hij maakte onder andere documentaires over de wederopbouw in Bosnië, de gezondheidszorg in Oeganda en alfabetisering in Portugal. Hij is medeoprichter van Jazz on the Roof, het erkende jazzpodium in het Glaspaleis in Heerlen. Schrijven over jazz doet hij sinds 2007.