Het is altijd passen en meten met de ZomerJazzFietstour (ZJFT), tenminste als je ook maar enigszins afwijkt van de in het onmisbare programmaboekje geadviseerde fietsroutes. Zo had ik het in mijn hoofd gehaald om grotendeels, maar niet geheel, de Zwitserse route te volgen. Het gaat helemaal mis als je een keer een afslag mist, zoals mij een keer overkwam, want dan ben je meteen een half concert kwijt.

Een festivalverslag in woord en beeld door Ken Vos

Aangezien Robert Morgenthaler door een keelontsteking verhinderd is, besluit ik in plaats van met Windbone te beginnen met het Michael Moore Bigtet in de grote tent in Garnwerd. Met deze band van gevestigde namen en nieuwere talenten worden met zorg gearrangeerde composities van Moore gespeeld met een mooie balans tussen geschreven en geïmproviseerde delen. Zo is een stuk geïnspireerd door pianiste Kaja Draksler, die er ook een aardige solofeature in krijgt. Een andere muzikant die we in de gaten moeten houden, is gitarist Jorrit Westerhof. Van leden als Wolter Wierbos en Eric Boeren hoor ik de krachtige bijdragen die ik van hen gewend ben. Door het goede weer is het trouwens bijzonder vol in de tent.

Ook zeer aangenaam, maar stilistisch een stuk minder breed van opzet is het optreden van het WHO Trio in de kleine kerk van Oostum. De bekendste van het drietal is drummer Gerry Hemingway, die net als bassist Bänz Oester en pianist Michel Wintsch ook vanuit Zwitserland opereert. De heren spelen tezamen mooi compact, waarbij ze vooral percussionistisch te werk gaan. Het drietal opereert zoveel mogelijk alsof het één groot slaginstrument vormt. Aan de ene kant zijn er geen overduidelijke emotionele hoogtepunten, maar daar tegenover staan mooie, subtiele klanknuances. Dit trio overtuigt vooral door evenwichtig improvisatiewerk.

Een stuk minder fijnzinnig gaat het kwartet Kuhn Fu aan de slag in de schuur in Hekkum. Rock en impro worden door gitarist Christian Kuhn samengevoegd tot speelse, humoristische thema's. De vier jonge bandleden zijn afkomstig van het Prins Claus Conservatorium en zijn actief vanuit Groningen. Niet al het solowerk is even aansprekend, maar met iets betere afspraken en doortastender arrangementen lijkt Kuhn Fu rijp voor een interessante toekomst.

Zoals gebruikelijk kies ik vooral voor bands en musici die ik niet eerder gehoord heb, zodat ik een heleboel interessante acts kan overslaan ten bate van mijn nieuwsgierigheid. In plaats van Tobias Delius, Haytham Safia, Naked Wolf, Atanga Boom of De Nazaten kies ik daarom voor Erika Stucky Bubbles + Bangs in de Garwerder tent. De twee instrumentalisten, drummer Lucas Niggli en tubaïst Marc Unternährer, ken ik alleen van andere combinaties. Stucky is een krachtige vocaliste, maar klnkt vandaag nogal eenzijdig met een soort gladde punkrock, waarin weinig dynamische contrasten te ontwaren zijn. Het bij vlagen elegante spel van Niggli en Unternãhrer kan dat niet goedmaken.

In groot contrast daarmee staat House Of Wasps van Tristan Honsinger. De cellist heeft drie Japanners voor zijn band gekozen: violiste/vocaliste Yurik Mukojima, contrabassist Takashi Seo en de al wat oudere pianist Shuichi Chino. Honsinger heeft thema's en poëtische teksten, enkele in het Japans vertaald, geschreven die qua melodie en vorm doen denken aan een soort globale folk en soms zelfs aan kinderliedjes. De uitvoering van de stukken is geheel onvoorspelbaar en tegelijk van een speelse en open lichtvoetigheid die prikkelt. Het kwartet komt uitstekend uit de verf in akoestiek van de Oldehovese NH-kerk. De organische beweeglijkheid van de stukken en de mooi gedoseerde improvisaties maken dit concert tot een bijzondere gebeurtenis, ongetwijfeld een van de hoogtepunten van de ZJFT 2015. Het moet wel gezegd worden dat ik de afstand van en naar Oldehove, meer dan 15 kilometer, per auto heb afgelegd.

De tweede act waarvoor trombonist/alpenhoornist Robert Morgenthaler verstek moet laten gaan is het duo met de eveneens Zwitserse gitarist Urs Röllin. Daarvoor in de plaats is de jonge Israëlische basklarinettist Ziv Taubenfeld van Kuhn Fu bereid gevonden om in de kerk van Feerwerd op te treden. De musici kennen elkaar niet en willen het elkaar kennelijk ook niet al te moeilijk te maken. Ze lijken in de spontane improvisaties telkens snel te zoeken naar een gemene deler, hetgeen ten koste gaat van het ontwikkelen van extra lagen of wendingen in het samenspel. Een aangenaam duet dat aan de oppervlakte blijft sudderen. Achteraf beschouwd was het misschien beter geweest om bijvoorbeeld te kiezen voor het Lama Trio met Joachim Badenhorst.

Even overwoog ik om naar het duo van Samuel Blaser en Gerry Hemingway te gaan, maar kies ik omwille van de tijd evenals om mijn oude voorliefde voor de Franse tubaïst voor het trio van Michel Godard, Steven Kamperman & Oene van Geel in de kerk van Garnwerd. Het is elegante muziek met mooi gedoseerde solobijdragen, die vooral de thematische continuïteit ten goede komen. Deels door de muzikale ervaring van de musici klinkt het trio nu eens als een folkformatie, dan weer als een barokgroep en natuurlijk ook als een kamerjazztrio. Het gebruik van basgitaarloops door Godard staat in mooi klankcontrast met het dynamische tubaspel van Godard. Zijn spel op de serpent is zeker de moeite waard, maar de meeste potten breekt hij toch op de tuba. De altviool van Van Geel en de klarinet van Steven Kamperman zijn visueel natuurlijk minder spectaculair, maar akoestisch minstens even doeltreffend als de tuba van Godard.

Het is voor één correspondent onmogelijk te zeggen of de ZJFT van dit jaar geslaagd is, want ik heb immers minstens 19 optredens gemist. De platenkeus van DJ Swingmaster Sem (Sem van Gelder) en DJ Yeah Man (Eddy Determeyer) in de tent van Garnwerd is in ieder geval net zo verantwoord als altijd.

Klik hier voor een fotoverslag van de ZomerJazzFietsTour door Ken Vos.