|
Draai om je oren Festivalverslag |
home |
||
|
| |||
|
Conservatoriumbands stelen de show Grappig dat de twee bands die tijdens Swingin' Groningen 2017 met originele invalshoeken en eigen repertoire de meeste aandacht trokken van Prins Claus Conservatorium-makelij waren. En dat de vijf finalisten van het Northern European Jazz Talent Concours, representanten van evenzovele internationale conservatoria, allen voor veilige, weinig opzienbarende mainstream-bop hadden gekozen. Een verslag in woord (Eddy Determeyer) en beeld (Zoltan Acs)
Human Music is al twee jaar een work in progress van trombonist Pavel Shcherbakov. In zekere zin is het een zelfportret: Pavel deed na zijn klassieke studie de jazzopleiding. Zo heeft hij een klassiek strijkkwartet gekoppeld aan een jazzy ritmegroep en zijn eigen veelzijdige trombone. En het resultaat, dat moet maar gelijk gezegd worden, is wonderschoon. ("Muziek van mensen voor mensen," aldus de componist.) De strijkers, allen student aan het PC Conservatorium, kunnen zich qua geluid en veelzijdigheid meten met de top. Dat geluid heeft, heel curieus, een soort jaren dertig-art deco-patina. Zonder de overigen tekort te willen doen denk ik dat het toch vooral celliste Rosie Taekema is die in dit polychrome strijkkamertje de scepter zwaait. Het elegante, mellow geluid van de strijkers kwam optimaal tot zijn recht in het dansante 'Flying In A Dream'.
Dat was eigenlijk eveneens het geval bij EVA, de andere revelatie van Swingin' Groningen. Zangeres Hiske Oosterwijk heeft een even simpel als doeltreffend concept bedacht: fris en energiek gezongen liedjes op een spijkerharde en retestrakke funkrockbeat van meisterdrummer Owen Hart jr. (Bekken vielen open van lieden voor wie dit de eerste kennismaking met het fenomeen Hart was.) Liedjes in het Frans. Chansons van eigen hand en van anderen, onder wie Jacques Brel. Nu hebben Franse chansonniers en chansonnières door de decennia heen al jazzelementen in hun aanpak verwerkt, maar de indringende, persoonlijke wijze waarop La Oosterwijk dat doet maakt EVA bijzonder. Haar café-chantant wordt soms een café-hurlant. Maar er zijn ook klankgedichten waarin Hiske zich langoureus op een chaise longue neervlijt. Een terechte winnares van het Concours de la Chanson 2017!
De middag werd afgesloten door het trio van pianist David Berkman, met Joris Teepe achter de bas en Steve Altenberg op drums. Profs, in beide betekenissen: alle drie docent aan het PC Conservatorium. Berkman liet horen hoe je een standard als 'Darn That Dream' net zo lang kunt schudden en uitpersen tot hij om genade smeekt. Het Lex Jasper Trio, dat 's avonds op hetzelfde podium optrad, speelt in een vergelijkbaar idioom, zij het wat luchthartiger. Met vocaliste Marjorie Barnes als gaste. Het was het eerste grote optreden van Jasper in Groningen, na zijn comeback vorig jaar, na vijftien jaar revalidatie. Met roestvrije swing rolde het trio moeiteloos door het repertoire. Als vanouds.
|
|
Het zal de jury heel wat hoofdbrekens hebben gekost: welke van deze brave borsten wandelt met de duizend euro naar huis? Vermoedelijk zijn er strootjes getrokken en viel de Russische pianist Vlad Danilin, student in Groningen, zo met neus en al in de boter. De goede man speelt vanaf zijn derde en zat op van muziek doordrenkte scholen. Van mij had het ook gitarist Jaanis Kill uit Tallinn mogen worden – alleen al vanwege zijn naam. Wes Montgomery meets Django Reinhardt. Jaanis heeft een achtergrond in de death metal en kwam via Montgomery tot het licht. Zijn stukken kenmerken zich door een mooie opbouw, met leuke vondsten en afwisselende sferen en tempi. Met zijn zangerige aanpak lijkt me Jaanis Kill voor de death metal een verloren zaak.
Als tweede spits moet contrabassist Andrea Caruso worden genoemd. Hij houdt het achttal voorbeeldig op koers en wanneer hij, staand op het strand bij Marsa Alam, dat had gewild had, hij met gemak de Rode Zee kunnen splitsen. Zoetgevooisd was de begeleiding voor de zoete keel van Selim Boukhris. In 'Cariñoso De Pixinguinna' omwikkelde hij zijn toehoorders met bedwelmend geurende sluiers. Dus toen ik mijn ogen weer opendeed zag ik de hele ruimte voor het podium gevuld met innig in elkaar verstrengelde dansparen. Maar mooi niet dus! Groningen is dansvrij. Al die verhalen, dat je er zo goed kunt feesten en beesten, klopt allemaal, maar dansen ho maar. Afgezien van de obligate anderhalve halve gare danst er hier niemand.
Het podium op het Waagplein, tussen eeuwen- en jarenoude gebouwen, was op de zaterdagmiddag het centrum voor allerhand muzikale activiteiten in de amateursfeer en wat verder. Het applaus voor elke struikelsolo klonk hier harder en welgemeender dan dat voor de verrichtingen van de meesters, later op de avond. Een woud aan telefoontjes rees boven de menigte uit om de verrichtingen van de diverse spruiten voor het nageslacht vast te legen. En die verrichtingen waren soms best om over naar huis te schrijven. Zo bleek de Groninger Schoolvereniging inmiddels niet slechts een kordaat koor van kleine kelen te hebben gekweekt, maar ook een uit de kluiten gewassen kamerorkest van verbeten opdondertjes. In een paar nummers, met name 'Eleanor Rigby' en 'Baba Yata' (het 'Onze Vader' in het Swahili) vormden koor en orkest een geducht geheel.
Een kleine kilometer naar het zuiden, op de stoep voor Café Buckshot, stond Elektra, de elektrische band van trompettist Michael Varekamp. Elektra is een soort visioen dat werkelijkheid is geworden. Een visioen waarin trompettist Miles Davis en gitarist Jimi Hendrix elkaar eindelijk ontmoeten. In gitarist Jerome Hol heeft Varekamp zijn Hendrix gevonden. En met Wiboud Burkens op toetsen, Harry Emmery op contrabas en Erik Kooger op drums heeft de trompettist alle elementen om dat visioen op de stoep van het Gedempte Zuiderdiep vorm te geven. Emmery kun je om een groove sturen en de drones die met name door de keys voortgebracht werden noodden onomwonden ten dans. Niemand durfde.