So What's Next?
zaterdag 1 november 2014, Muziekgebouw, Eindhoven

door Ben Taffijn (tekst) & Cees van de Ven (foto's)

De tweede editie van het So What's Next? Festival was wederom uitverkocht. Niet zo gek natuurlijk als je de line-up in ogenschouw neemt en de ambitie van dit festival, dat helaas maar één - zij het een lange - avond duurt.

De acts werden verdeeld over zes podia, wat kiezen natuurlijk altijd lastig maakt. Je wilt meer zien en horen dan dat fysiek mogelijk is. Wat wel hielp in dit geval is dat So What's Next? een brede programmering heeft, waardoor iedere jazz- en popliefhebber aan zijn trekken komt. Een paar grote publiekstrekkers, Ibrahim Maalouf en Selah Sue, meer popgeoriënteerde acts als Robert Glasper Experiment en veel échte jazz.

Vanuit Draai om je oren zijn we daar natuurlijk het meest in geïnteresseerd. En zoals reeds gezegd: er viel veel te genieten. Wat dat betreft was het eerste concert al direct raak. Swamb trapte af in de entreehal. Een goed spelend kwintet met een aparte bezetting: naast drums, bas en keyboards Gersom Raams op gitaar en Morris Kliphuis op hoorn. Ze speelden heerlijke, ingenieuze, zompige jazz, vermengd met duidelijk blues- en rockinvloeden.

In de kleine zaal vervolgens Jason Moran & The Bandwagon. Moran heeft een nieuwe cd, 'All Rise: A Joyful Elegy For Fats Waller' en speelde hier tracks van. Onbeschroomd deed Moran een greep in de geschiedenis van de blues en de jazz. Vaak met een behoorlijk vette sound en een uitstekende groove, mede met dank aan Tarus Mateen op elektrische bas. En wat een souplesse en wat een timing in dit trio! Maar het was ook een prachtige show. Zeker toen Moran de papiermaché kop die op de hoek van de piano stond - de kop van Fats Waller - zelf opzette en zo letterlijk in de huid van kroop. Je waande je soms echt in een bar in Saint Louis een eeuw geleden. En dan is het knap dat het niet verzandt in een ordinaire persiflage. Want laten we helder zijn: in die valkuil zie je Moran niet stappen.

Aansluitend een totaal andere act: Bugge Wesseltoft, Henrik Schwarz & Dan Berglund. Een zinderende, hypnotiserende set met vooral tracks van de pas verschenen cd 'Trialogue'. De lyrische, heldere lijnen van Wesseltofts pianospel, de vaak zware, soms onrustbarende basklanken van Berglund en de pompende, beukende ritmes van Schwarz. En dat in diverse combinaties. Soms verstild, melancholisch en breekbaar, maar vaak ook met een geweldige beat, waardoor je niet op je stoel kon blijven zitten. Eén nadeel aan dit concert: het was te vroeg in de avond! Dit zijn optredens die horen bij de kleine uurtjes.

Gideon van Gelder speelde de muziek van het album 'Lighthouse' en bijzonder voor deze avond: in de originele bezetting met Becca Stevens voor de vocalen. Stevens was er eveneens met haar eigen band, vandaar deze toevalstreffer. Ze speelden hun set in het mooie sfeervolle café Meneer Frits. De heren en dame waren bijzonder op dreef, wat resulteerde in een swingende, zinderende sessie waar Van Gelder, Ditrich en Stevens hun solo's ten beste gaven, maar ook lieten horen hoe prachtig samenspel kan zijn. Vooral in de kleine, intieme momenten.

Windkracht 7, later op de avond in hetzelfde café, deed hier niet voor onder. Het was voor mij de tweede keer dat ik dit septet onder leiding van Floris van der Vlugt zag en het was wederom een enerverende set. De bijzondere bezetting, met vier blazers, is op zich al de moeite waard: naast Van der Vlugt op alt- en sopraansax, Kliphuis op hoorn, Thomson op basklarinet en Scherpenisse op trompet. Maar het zijn vooral de mooie arrangementen die ervoor zorgen dat dit septet ook echt iets te melden heeft. Goede solo's, maar ook goed samenspel. En een keur aan stijlen met abrupte wisselingen: jazz, blues, rock, alles komt voorbij. Soms heel fragiel, breekbaar en dan weer... nu ja, de naam Windkracht 7 zegt waarschijnlijk genoeg.

En dan denk je: Ibrahim Maalouf, daar moet ik bij zijn! Eerlijk is eerlijk, ik kende de man nog alleen van naam. Je kunt niet alles beluisteren tenslotte. En ja, het is een prachtige show. Ritmesectie, keyboards, een rockgitarist en maar liefst vier trompettisten, waaronder Maalouf. En muzikaal zit het allemaal goed in elkaar, goede arrangementen en een leuke mix van jazz, pop en Arabisch. Maar het doet mij niets. Ik vind niet dat het leeft, er zit geen spanning in. Nee, geef mij maar Windkracht 7. Dat blaast je tenminste omver!

Klik hier voor een fotoverslag van So What's Next? door Cees van de Ven