Het bezoeken van het North Sea Jazz Festival dient wat mij betreft meerdere doelen. In de eerste plaats natuurlijk om grote, internationale artiesten aan het werk te kunnen zien. Maar zeker ook om nieuwe of relatief onbekende artiesten bij een groot publiek onder de aandacht te brengen.

Tekst: Donata van de Ven
Foto's: Siebe van Ineveld

Geweldig is het in ieder geval om jezelf rond te wentelen in zo een groot aanbod van muzikaal entertainment. Iets wat vele liefhebbers ondanks de zinderende hitte vanuit alle hoeken van de wereld op de been bracht.

Pat Metheny mocht het spits afbijten in de grote, toen nog redelijk lege Nile-zaal. Pat leek zich er weinig van aan te trekken; de eerste twee stukken waren sterk. Swingend en energiek vlamde hij erop los. Vrolijke, zomerzwoele klanken in karakteristieke Metheny-solo's galmden de zaal in. Zijn nimmer aflatende passie en inleving zichtbaar en voelbaar aanwezig in zijn beheerste, maar (gelukkig) niet al te gecontroleerde spel. Metheny's improvisaties leken grenzeloos, met als thema telkens die zo herkenbare prachtige melodielijnen. Ook de wervelende pianosolo's van Lyle Mays, soms theatraal, vormden een pijler in de krachtige aanpak van deze band. De tegenvaller kwam in de vorm van een nepmondharmonica, vertolkt door de soms te prominent aanwezige synthesizersound. Ook de performance met de 42-snarige Pikassogitaar was een dipje qua aandacht van het publiek, dat aan Metheny's lippen hing en snakte naar enig contact, wat jammer genoeg uitbleef.

North Sea Jazz-video: Marcus Miller - TUTU Revisited - 'Tutu'

Hoe anders was dat bij Marcus Miller, de sympathieke, onvolprezen jazz-/funkgigant die de inmiddels volgestroomde zaal trakteerde op zijn swingende doch snoeiharde (elektrische) bastonen. Met trompettist Sean Jones vertolkte hij op indringende wijze het stuk 'Tutu' als eerbetoon aan Miles Davis. Jones' blik, vol respect en bewondering, zocht die van Miller en vond er de zekerheid die hij nodig had. Nog overweldigender was de interactie tussen Miller en saxofonist Alexander Han. Anticiperend op vragen en zoekend naar antwoorden bij elkaar, ontstond een prachtig opzwepend duel. Het publiek genoot ervan. En dan, het leek ter plekke besloten, maakte Miller een switch van bas naar basklarinet en liet hiermee zijn ingetogen, gevoelige kant zien. De muzikale dialoog met de nog maar 22-jarige Han bereikte op sublieme wijze een hoogtepunt. Hoe groot kun je zijn?

North Sea Jazz-video: Marcus Miller - TUTU Revisited - 'So What'

In waarschijnlijk het allerheetste zaaltje (vanwege een onmogelijk laag plafond) was ik getuige van een zeer mooi optreden van de Julian Lage Group. In no time was het volgepropt met nieuwsgierige jazzfans. Voetje voor voetje kwam ik uiteindelijk zittend op de grond voor het podium(pje) terecht, alwaar ik volledig gegrepen werd door de virtuoze vertolkingen van dit charismatische vijftal. Er werd gelachen, gejuicht en... ontroerd!

Ter uwer informatie: gitarist Julian Lage begon zijn carrière op achtjarige leeftijd (!) en speelde toen al samen met grootheden als Carlos Santana en Pat Metheny. Zijn debuut-cd kwam echter pas in 2009 op 21-jarige leeftijd, omdat Lage - ondanks alle lof en aangeboden platendeals - ervoor koos zijn eigen weg te gaan. Het album 'Sounding Point' werd meteen genomineerd voor een Grammy voor 'Best Hedendaags Jazz Album 2010'.

Ondanks de schijnbaar ter plekke tot stand gekomen prachtige improvisaties is het duidelijk dat Lage houdt van een doordachte aanpak. Hij is een perfectionist ten top en technisch gezien buitengewoon kundig in alles wat hij speelt. Met Venezolaanse cellist Aristides Rivas, de Peruaanse bassist Jorge Roeder en de Colombiaanse percussionist Tupac Mantilla viel saxofonist Daniel Blake uit New Jersey wat uit de toon wat de Zuid-Amerikaanse passie betrof. Maar Lage zou Lage niet zijn als hij daar ook niet over had nagedacht en zijn glasheldere inbreng van een terecht toegevoegde waarde achtte. Lage is creatief in zijn solo's en zeer harmonieus. Hij daagt uit en duelleert. Over creativiteit trouwens niet te klagen in deze band; Mantilla gebruikt handen en voeten om zijn alternatieve drumkit te bedienen. Zelfs het meest achteloze tikje lijkt essentieel in de sferische composities.

Julian Lage weet op geraffineerde wijze jazz, blues en Zuid-Amerikaanse klanken te verenigen in een verantwoorde mix. Door de breaks, tempoverschillen en de harmonische transformaties wist hij het publiek in het overvolle zaaltje definitief aan zich te binden. Over grootheden gesproken...

Klik hier voor foto's van het concert van de Pat Metheny Group door Siebe van Ineveld.

Klik hier voor foto's van het concert van de Julian Lage Group door Siebe van Ineveld.