Draai om je oren
Concertverslag



home  
    
    
 

W.E.R.F. Labelnight verdient meer dan een snoepje!
Zaterdag 18 februari 2012, Concertgebouw, Brugge

Redenen genoeg om te feesten! Zo klonk het op de aankondiging van de 'Labelnight' van het kunstencentrum De Werf. En terecht! Een uitverkochte zaal, een programmatie met negen boegbeelden van de Belgische jazz en de honderdste cd-release. Waar blijft dan het feestgejubel op de openingsspeech?

Een verslag in woord (Gerda Boel) en beeld (Cees van de Ven).

Het negatief advies voor de subsidietoewijzing zette een domper op het feest. Het advies klonk als volgt: 'De beoordelingscommissie meent dat de artistieke programmering (c.q. van het muzikale luik) onvoldoende gevarieerd noch consistent is. Het ontbreekt aan durf, creativiteit en ruimte voor experiment. De programmering van een kunstencentrum als De Werf moet scherp zijn'. Dit is onbegrijpelijk! Dit is Belgisch surrealisme! Dit is Magritte! 'Ceci n’est pas le jazz'!

Sinds 1986 staat De Werf voor creatieruimte, podium voor hedendaagse jazzmuzikanten, specifieke festivalmomenten zoals het 'Jonge Snakenfestival' en het tweejaarlijkse festival Jazz Brugge. Daarnaast bouwde De Werf een eigen label uit. De eerste W.E.R.F.-cd 'Sketches Of Belgium' door K.D.'s Basement Party, stond onder leiding van Bruggeling Kris Defoort, alsook de honderste, 'Live In Bruges', die vanavond gepresenteerd wordt. 'Ceci n’est pas le jazz'?

Het Brussels Jazz Orchestra, met als vaste waarde Bert Joris, stelt daar meteen iets scherp tegenover met het dartele 'Mr. Dodo'. Een set met stevig swingende arrangementen en met applaus onthaalde solopartijen van onder meer Frank Vaganée. Een BJO dat altijd trots kan zijn op zijn partijen voor bigband. Recentelijk nog beloond voor zijn bijdragen in de film 'The Artist', die onder andere een Oscar kreeg toegewezen voor Beste Originele Filmmuziek, waarbij het BJO een deel van de uitvoering op hun naam kan schrijven. Solo's die blijven beroeren, zoals die van baritonsaxofonist Bo Van der Werf in het intense 'Magone' en van tenorsaxofonist Kurt Van Herck in 'Only For The Honest'. Bescheiden, maar zó hartverwarmend! En wat zegt het préadvies? Geen ruimte voor jonge muzikanten? Wat dan met het jonge, energieke drumtalent Toni Vitacolonna, die het orkest bij de afsluiter 'Wrap 9' doet opzwepen en de feeststemming in de zaal terugbrengt?!

Het overaanbod van groepen vanavond verplicht het publiek pijnlijke keuzes te maken. Dan maar kiezen voor het Kris Defoort Trio en voor een andere keer dan maar het Nathan Daems Quintet. Het Kris Defoort Trio met Nic Thys (bas) en Lander Gyselinck (drums) heeft slechts twee akkoorden nodig om het muisstil te maken in de zaal. Defoort voelt zich als een vis in het water, waarbij hij niet de rol speelt van een solist met twee begeleiders, maar een constante interactie onderhoudt met bas en drums. De muzikanten hebben een grote compliciteit voor elkaar. De set brengt een afwisseling van standards en eigen composities met een zoektocht naar een buitengewoon en eigen klankbeeld, waarin elk lid zich optimaal kan terugvinden. Intiem met een veilig cocoongevoel.

Snel nog een glimp opvangen van het Jeroen van Herzeele Quartet, dat opgesteld staat in de inkomsthal met als verrassing Eric Vermeulen aan de piano ter vervanging van Fabian Fiorini. Appreciatie bij het publiek voor de solo van drummer Giovanni Barcella: vol Italiaans temperament, recht voor de vuist en soms tegendraads en perfect passend bij de eigenheid in het pianospel van Vermeulen.

En het feest gaat verder wanneer het voltallige publiek elkaar weer treft bij het Rêve d'Éléphant Orchestra. De cd 'Pourquoi Pas Un Scampi?', uitgegeven bij het W.E.R.F.-label, verraadt in zijn titel alleen al de gekheid, het komische en het aanstekelijke van dit orkest. Een zevenkoppige band met achteraan een goed uitgebouwde ritmesectie (Etienne Plumer, Stephan Pougin en Michel Debrulle), die bij tijden een Afrikaanse wereld opent met op de voorgrond drie blazers - Pierre Bernard (fluit), Alain Vankenhove (trompet), Michel Massot (tuba) - en gitarist Benoist Eil. De set is een mengkroes van klanken en ritmes die blijven boeien. Erkentelijk blijft de verschijning van Massot. Al even opvallend is de bijdrage van Vankenhove, die zeer kundig en aanstekelijk werk levert, maar niet altijd eerlijk beloond wordt voor zijn stevige solo's. Eil mengt er nog een portie rock- en metal-achtige snelle ritmes bij en de potpourri aan klanken is compleet.

Terwijl bij de opening Nathalie Loriers schitterde in het BJO, is het opnieuw genieten van deze dame in een intieme vertrouwde bezetting met haar eigen Nathalie Loriers New Trio. Het trio brengt vooral nummers van de laatste cd 'Les 3 Petits Singes', wat naar eigen zeggen niets te maken heeft met de drie muzikanten. Ingetogen lyrische interacties en improvisaties, opgezweept door de punctuele beat van Rick Hollander en geruggesteund door de warme basklanken van Philippe Aerts. Loriers vertelt verhalen die verwijzen naar haar kat Moon, haar lievelingspianist Enrico Pieranunzi of naar het verdriet in de oorlog van ex-Joegoslavië en zet die sfeerbeelden om in fijne geraffineerde melodieën. Het bestuderen van haar atletische vingerzetting in 'Jazz At The Olympics' alleen al is een feest op zich.

Anderen kozen misschien voor het Cezariusz Gadzina Quartet met Eve Beuvens aan de piano of vonden plezier in het beluisteren van het Bart Defoort Quartet, maar niemand kon zich een betere afsluiter voor deze avond bedenken dan het project MixTuur van accordeonist Tuur Florizoone. Het verhaal van de 'métissen', kinderen geboren uit geheime relaties tussen kolonialisten en lokale Afrikaanse vrouwen. Een Afrikaans tableau van kleuren, klanken en ritmes. De balafoonspeler Aly Keita, drie trotse Afrikaanse gratiën van het polyfonisch Congolese koor Nabindibo en de percussie van Chris Joris zorgen voor zwoele sferen. Zangeres Tutu Puoane versterkt met haar trage, diepe klaagtonen de aangrijpende sfeer, terwijl Florizoone het gezang kunstig aan elkaar bindt met lange uithalen op de accordeon. Hij wordt omringt door Marine Horbaczewski (cello), Michel Massot, Nicolas Thys (bas) en Laurent Blondiau (trompet), maar is de leider die onopvallend zijn signatuur zet onder dit concert. Deze set zorgt meer dan eens voor kippenvel en ontroering vanavond.

Deze geslaagde 'Labelnight' van De Werf laat bij elke bezoeker een diepe indruk na in het geheugen. Zij zullen het centrum alvast een hart onder de riem steken en duimen voor een betere erkenning. Dit boegbeeld van inzet, creativiteit, liefde voor muziek en kunst in ons land kan onmogelijk wankelen, zelfs niet in magere jaren waarbij de koek verdeeld moet worden.

'Ceci n’est pas le jazz'...?!

Klik hier voor een fotoverslag van deze avond door Cees van de Ven.