Draai om je oren Festivalverslag |
home |
||
|
Jazz Middelheim 2019 Dag 3 & 4 Ook Jazz Middelheim heeft te maken met een vergrijzend publiek, iets dat volgens mij mede in de hand wordt gewerkt door het programmeren van vergrijzende musici, maar dat terzijde. Om het tij te keren is vorig jaar besloten om de zaterdag een ander karakter te geven. Dat gebeurt op twee manieren. Een festivalverslag door Ben Taffijn, met foto's van Cees van de Ven.
Een ander gevolg van deze maatregel was dat de Club Stage vrijwel onbereikbaar was. Doordat het podium dezelfde hoogte heeft als de zaal en musici over het algemeen gaan zitten, kon niemand vanaf rij twee meer wat zien. Daarbij werd de Club Stage nu ook veel meer bezocht omdat niemand na een concert in de grote tent reden had om daar te blijven. Maar ik moet de organisatie gelijk geven, er waren meer jongeren. Maar of dat nu komt door het weghalen van die stoelen? Ik weiger het te geloven.
De enige die eigenlijk echt opviel was Ambrose Akinmusire met zijn 'Mae Mae'-project, dat pas voor de tweede keer klinkt, maar daarin kijkt Akinmusire eerder terug naar de geschiedenis van de jazz dan vooruit. De basis voor dit project, dat twee jaar geleden voor het eerst klonk tijdens het Berlin Jazz Festival en dat nog niet op cd is uitgebracht, ligt bij geluidsopnamen van Mattie Mae Thomas, een vrouwelijke gevangene in Mississippi. De opnames dateren uit 1939, maar werden pas in de jaren 80 vrijgegeven. Tevens brengt Akinmusire met dit project een hommage aan zijn eigen moeder, die eveneens Mae heette en opgroeide vlak bij de plek waar Thomas gevangen zat. Met een fantastische line-up, bestaande uit pianist Gerald Clayton, bassist Joe Sanders, gitarist Marvin Sewell, drummer Kendrick Scott en zanger Dean Bowman, brengt de trompettist een prachtige en meeslepende hommage aan deze dame. De mooiste momenten zijn die waarin Bowman de dialoog aangaat met de opnames van Thomas, alsof ze daar samen op het podium staan. Verder valt Sewell wederom op, hij stond vrijdagavond ook met Lloyd op het podium. Die man heeft de blues en als hij dat mag inzetten - en gelukkig mocht hij dat in beide concerten - dan loopt er een huivering langs je ruggengraat en denk je maar één ding: ik moet thuis toch eens wat vaker blues draaien!
Maar echt schitteren doet Akinmusire helemaal aan het eind van de avond met zijn Quartet op de Club Stage, met wederom Sanders en Scott, aangevuld met toetsenist Sam Harris, die we ook hoorde bij Origami Harvest. Een knetterende show. Sanders en Scott creëren hier een woeste, wild stromende rivier, waar Akinmusire en Harris iedere keer weer onbevreesd in durven springen. De eerste met lange slierten alle kanten op schietende noten, de tweede met woeste uitspattingen, zijn piano bijna gebruikend als drumstel. Een waardig slotakkoord van vier prachtige concerten.
Saxofonist en fluitist Manuel Hermia heeft zich eveneens bekwaamd in de combinatie jazz met oosterse muziek. Horen we in de zeer aantrekkelijke trioset met bassist Joachim Florent en drummer Sylvain Darrifourcq nog vooral free jazz vermengt met rock, met het Orchestra Nazionale Della Luna duiken we in de oosterse klanken. Buiten Hermia valt hier met name Kari Ikonen op, die gevarieerde klanklandschappen uit zijn Moog-synthesizer tovert en middels het prepareren van zijn piano Arabische klanken produceert. Tot slot presenteert Hermia 'Bahdja', dat zich vooral focust op de muziek uit het Midden-Oosten. Hermia horen we hier op bansuri, een Indiase fluit, maar de grote verrassing is de Algerijn Kheireddine Mkachiche op viool, die op de plaatselijke wijze wordt bespeeld: rechtopstaand op schoot. Hij produceert er prachtige, ingetogen en zeer melodische klanken mee.
De tweede act die nog niet aan bod kwam was de afsluiter op het hoofdpodium: een door Kenny Werner geleide hommage aan de man die meer dan welke artiest dan ook zijn stempel op Jazz Middelheim heeft gedrukt: Toots Thielemans. En het mag gezegd, het was een meer dan waardige hommage. Allereerst door mondharmonicaspeler Grégoire Maret, die een geheel eigen draai aan de muziek wist te geven en met veel passie en overtuigingskracht de stukken speelde. Verder hoorden we - en dat deel was toch verreweg het interessantst - gitarist Philip Catherine, bassist Toine Thys en drummer Dré Pallemaerts. Met veel inlevingsvermogen en gevoel voor nuance brachten zij de muziek. Deze drie Belgische musici, Werner prees terecht hun kwaliteiten, hebben veel met Thielemans gewerkt. Dat ze hem nog steeds missen hoor je in iedere noot. Iets dat overigens zeker ook voor Werner geldt. Zijn puntige en ritmische spel paste hier perfect en hij maakte er minstens zo veel indruk mee als tijdens zijn concert op de vrijdag. Cees van de Ven maakte fotografische verslagen van alle concerten tijdens Jazz Middelheim 2019. Klik hier voor het verslag van de derde dag. En bekijk hier de foto's van dag vier. |
|