Draai om je oren Festivalverslag |
home |
||
|
Jazz Middelheim 2019 Dag 1 & 2 Binnen de klassieke muziek is het al decennia aan de gang: ga naar een concert en je hoort overwegend muziek van componisten die al lang dood zijn en als er eens een hedendaags stuk bij zit, blijft het vaak bij die ene keer van de première. En ja, door de draconische bezuinigingen van de afgelopen jaren, waardoor we steeds minder orkesten en ensembles overhouden, neemt dit fenomeen alleen nog maar toe. Die hang naar het verleden is zo sterk dat veel mensen niet eens meer weten dat componisten nog steeds bestaan, dat er nog steeds symfonieën worden gecomponeerd en dat er nog steeds nieuwe opera's worden gecreëerd. Een festivalverslag door Ben Taffijn, met foto's van Cees van de Ven.
Gelukkig zegt dit alles niets over de kwaliteit van het gebodene. Die is op deze twee dagen van wisselend niveau, zoals dat nu eenmaal altijd gaat met een festival dat voor ieder wat wil bieden, maar is zeker niet langs de lat van de leeftijd te leggen. Want het concert van David Murray en Saul Williams zal nog lang door ons hoofd blijven spoken. Murray's reputatie is niet onbesproken; de man moet zijn dag hebben. Welnu, die heeft hij duidelijk hier op Jazz Middelheim. Dat zit deels in de combinatie jazz–poëzie, wat een heel krachtige kan zijn zoals de geschiedenis ons leert, zeker als die poëzie maatschappijkritisch is. Bij Williams is dat zeker het geval en als je dan een blazer als Murray hebt, die eveneens een nogal uitgesproken mening heeft, dan zit je goed. Wat Williams hier met zijn taal doet, de pijnpunten in de huidige maatschappij voor het voetlicht brengen, dat doet Murray met knalharde, ontregelende solo's. En ja, gelukkig hebben we de muziek en zoals Williams het stelt: "The music pushes through the bullshit!" Wat niet wegneemt dat er veel mis is: "All that denial mounting up", om aansluitend op te sommen waar we dagelijks onze oren allemaal voor sluiten. Ja, wij allemaal.
Ook op de vrijdag twee acts die er met kop en schouders boven uitsteken. En ja, de ene is inmiddels 81 en de ander 80. We hebben het over Charles Lloyd en Enrico Rava. Maar dat de concerten zo goed zijn, ligt zeker niet geheel en al aan hen. Integendeel. Beiden blijken in staat om jonge musici aan zich te binden en een hechte groep te smeden. Lloyd slaagt daar nog het beste in. Kindred Spirits noemt hij dit vehikel en met die onderlinge chemie zit het meer dan goed. Pianist Gerald Clayton, gitarist Marvin Sewell, bassist Reuben Rogers en drummer Eric Harland. Ze kennen elkaar door en door, vertrouwen elkaar volledig en zijn perfect op elkaar ingespeeld. En dat hoor je in iedere noot. Dit is zo'n concert waar echt alles klopt, zonder dat het daardoor glad wordt. Maar, hoe knap dat ook alles ook is, we zijn dat van Lloyd inmiddels wel gewend, echt verrassen doet het dus niet meer.
Die leeftijd hoeft dus niet in de weg te zitten. Sterker nog, bij mensen als Lloyd lijkt het eerder een voordeel. Er zit iets in die man zijn manier van doen die je associeert met de wijsheid die komt met de jaren. Maar goed, het kan ook helemaal fout gaan. Te weinig zelfkennis, niet willen stoppen. Ja, we hebben het over Pharoah Sanders. Het was ronduit triest om te zien hoe volstrekt belachelijk deze man zichzelf maakte, tijdens het afsluitende concert op donderdag. Die paar keer dat hij speelde - en dat was alles bij elkaar hooguit een kwartier - klonk hij prima, maar dat is toch echt te weinig. Verder zat hij daar met zijn saxofoon op schoot, een beetje te zingen of eigenlijk meer te neuriën, soms pogingen ondernemend tot een dansje. Combineer dat met drie musici die niet verder komen dan de middelmaat en het feest is compleet. Een tip voor de organisatie: deze man niet meer uitnodigen!
Op vrijdag was het podium voor bassiste Anneleen Boehme, die met name verraste met Yskan. Een groep die teruggrijpt op Gismo, het project van conservatoriumstudenten dat vier jaar geleden met rietblazer Chris Cheek op het hoofdpodium stond. Samen met gitarist en componist Geert Hendrickx, saxofonist Sam Comerford en drummer Simon Raman bracht Boehme hier een mooie mix van jazz en de betere psychedelische rock. Cees van de Ven maakte fotografische verslagen van alle concerten tijdens Jazz Middelheim 2019. Klik hier voor het verslag van de eerste dag. En bekijk hier de foto's van dag twee. |
|