|
Draai om je oren Festivalverslag |
home |
||
|
| |||
|
Jazz Middelheim 2015 Dag 3 Een festivalverslag in woord (Jacques Los) en beeld (Cees van de Ven).
Ik denk toch dat met meer jazzgerelateerde bekende groepen en/of zangers en zangeressen eveneens een groot publiek kan worden aangeboord. Helaas is de trend, ook op aanverwante jazzfestivals, dat er steeds meer populaire non-jazz artiesten worden gecontracteerd. Jammer! Cees van de Ven maakte een fotografisch verslag van de derde dag van Jazz Middelheim 2015, zaterdag 15 augustus. Klik hier om zijn foto's te bekijken. |
|
Dag drie van Jazz Middelheim is de zaterdag, de vrije dag. Fabrieken en scholen zijn gesloten, de dag en avond is om te feesten. Jazz Middelheim verwacht nu de meeste bezoekers en de programmering is erop gericht. Weinig real jazz die dag, maar veel soul, country & western en rhythm & blues. Het is wel een jazzfestival, maar ja, de kassa moet ook rinkelen, vandaar. Het begint dan ook met een optreden van de feestband van zangeres Robin McKelle & The Flytones. Alleen zo'n naam al. Hoewel ze begon als jazzzangeres – ze nam deel aan de Thelonious Monk Vocal Jazz Competition – nam ze al gauw haar toevlucht tot de soulmuziek. Voorzien van een niet al te groot vocaal bereik, maar daarentegen wel voorzien van een uitstekende lichamelijke conditie, wist zij middels veel dansvertoon en opzwepende gebaren het publiek uit de stoelen en al handenklappend aan het dansen te krijgen. Zie je, dat is nog eens een feestje. Een lichtelijk gevoel van claustrofobie overviel me tussen de klappende, juichende en hossende menigte.
Van een geheel andere orde was het optreden van zangeres Cécile McLorin Salvant. Hier ging het om echte, vocale jazz en dan nog van uitzonderlijke klasse. Salvant is een groot zangtalent en heeft een dito zangbereik. Zij treedt in de voetsporen van Billie Holiday, Ella Fitzgerald, Dee Dee Bridgewater en Sarah Vaughan. Haar gevoel voor timing, haar bereik - zowel in het hoge als lage register - is loepzuiver, zeer welluidend en haar podiumpresentatie is van een uitzonderlijke, serene klasse. Zij putte uit het oude songrepertoire dat ooit door de grote jazzzangeressen ten gehore is gebracht: songs uit de twintiger, dertiger en veertiger jaren als 'Fine And Mellow'(Holiday), 'Haunted House Blues' (Bessie Smith), 'Black Butterfly' (Ellington) en het hilarische 'Papa's On The House Top'. Gitarist David Blenkhorn, bassist Sebastien Girardot en drummer Guillaume Nouaux begeleidden haar voortreffelijk en vooral zeer dienend. Een goed, swingend trio dat Salvant liet schitteren. Zo kan het dus ook.
De overige optredens die dag verbleekten daar totaal bij. Jason Moran, die tijdens zijn project Fats Waller Dance Party regelmatig met een groot Fats Waller-carnavalsmasker op zijn hoofd een kermisact creëerde, die in negatieve zin zijn weerga niet kende. Fats zal zich regelmatig knarsetandend in zijn graf hebben omgedraaid om deze verminking en popularisering van zijn repertoire. Zangeres Lisa E. Harris overtuigde niet als zangeres en was niet altijd toonvast, maar ook het bewegen en de danspogingen waren bepaald niet succesvol. Ook trompettist Leron Thomas werd in de kring van chaos en muzikale wanorde gezogen. Wat dit optreden in al zijn amuzikaliteit wel veroorzaakte, was – zie ook hierboven – een klappende, juichende en hossende menigte. Zou het dan nog goed komen met Dr. John?
Zijn optreden viel ook niet mee. Dr. John bracht onder de noemer 'Spirit of Satch' een ode aan Louis Armstrong. Die ode behoorde eveneens niet tot de hoogtepunten van het festival. Met zijn nasaal stemgeluid ploegde hij statisch zittend en piano spelend door het Armstrong-reperoire. Lichtpuntjes in dit matte optreden waren de solo's van de Nederlanders: altist Benjamin Herman, baritonsaxofonist Tini Thomsen, trompettist Jan van Duikeren en de in Amsterdam wonende Spanjaard Lluc Casares. Zij maakten deel uit van de strak blazende blazerssectie. Een jazzy toevoeging was het gastoptreden van trompettist Bart Maris, die enkele aanstekelijke solo's produceerde. Nog een welkom gastoptreden was dat van de ster van de avond, zangeres Cecile McLorin Salvant. Behalve de blazerssectie en de gastoptredens dient het flegmatieke leiden van het geheel door tromboniste Sarah Morrow positief vermeld te worden.