|
Draai om je oren Festivalverslag |
home |
||
|
| |||
|
Jazz in 't Park 2011 Deel 2 Een festivalverslag in woord (Gerda Boel) en beeld (Bruno Bollaert).
Op het Jazz in 't Park-festival presenteerde bassist/componist Serge Dacosse zijn nieuwe formatie. Gitarist José Toral en percussionist Ivan Martinez Ortega en het doordringende gezang en ritmisch handgeklap van Francis Ligero benadrukten hun sterk op flamenco gebaseerde muziek. Pianist Michel Bisceglia zorgde met zijn geraffineerde begeleidingen voor de jazzinbreng. Met een typische 'buleria' als afsluiter van de eerste groep kon het feest in het park voortgezet worden met het Manu Hermia Trio. Zij brachten met 'The Geisha From Kyoto' en 'Rajazz #5' composities in pure Rajazz-stijl. Dit resulteerde in vele schakeringen van hoog naar laag en zeer genietbare mooie klankkleuren. Veel aandacht ging uit naar Manu, die op saxofoon en bansuri allerlei emoties wist op te roepen. Manolo Cabras en Joao Lobo profileerden zich in de compositie 'The Color Under The Skin' met stevig ritmisch basspel en drumwerk. Kortom, een puike set van dit trio! Radio Chopstick, een project van gitarist Mathias Van de Wiele was een heel ander verhaal. Het eerste deel van het optreden bestond uit vijf delen, telkens met een andere bezetting. In het eerste deel waren het Els Vandeweyer op vibrafoon - een echte revelatie - en de solopartij van de Indische tablaspeler Sandip Banerjee, die in het oog sprongen. In het tweede deel na de pauze trad Van de Wiele aan in volle bezetting met een speciaal voor deze avond geschreven compositie 'The Swarm', met aan de piano Giovanni Di Domenico. Het stuk is geschreven naar een ritueel uit Taiwan en verbeeldt een achtervolging van bijen. In deze uitvoering opnieuw een dikke pluim voor de vibrafoniste, die beloond werd met een hartelijk applaus. Samengevat bracht Radio Chopstick een mooie weerspiegeling van de nieuwe koers binnen de generatie van jonge Belgische jazzmuzikanten. Deze muziek vraagt veel concentratie van uitvoerenden, maar ook van de luisteraars. Na deze zinderende set kon men weer op verhaal komen door het bekijken van de filmprojectie 'Sonny Rollins & Jim Hall- San Francisco, 1962', afkomstig uit de privécollectie van Steve Wante.
Van saxofonist John Snauwaert weten we dat hij zich graag laat omringen door Amerikaanse muzikanten, met wie hij kennis en kunde deelt. Zo was hij in het verleden al eens te horen in het gezelschap van Bob Mover, Gary Smulyan en Nilson Matta. Op dit festival was zijn concert het begin van een concerttour met zijn eigen trio, bestaande uit de Amerikaanse contrabassist Marcos Varela en de Spaanse gitarist Chema Saiz. De twee volgende groepen dwongen wel weer aandacht van het publiek af. Voor saxofonist Jeroen Van Herzeele was het letterlijk en figuurlijk werken geblazen, gezien hij deel uitmaakte van zowel het Ivan Paduart Quintet als ook het Mâäk Octet. Het Mâäk Octet werd echter gereduceerd tot een septet vanwege het wegvallen van Marilyn Mazur, de Amerikaans-Deense Queen of Percussion. Jammer, want naar haar werd vooral uitgekeken. Om te genieten van het voltallige octet zal het wachten worden op hun nieuwe cd. Een coproductie van De Werf en het Hongaarse label BMC. Maar met dit septet werd al met al toch een markant en lovenswaardig orgelpunt gezet achter deze achttiende festivaleditie. Klik hier voor het fotoverslag van Jazz in 't Park 2011 door Bruno Bollaert. |
|
De grote verscheidenheid aan jazzstijlen die onze bondgenoot was in het eerste weekend, was ook nu aanwezig. Ook de zon was van de partij en zorgde voor het perfecte zuiderse decor bij het Dacosse Quintet.
Had Radio Chopstick er op zaterdag voor gezorgd dat het oorsmeer uit onze oren verwijderd was, op zondag maakte Jazz in 't Park plaats voor de Modern Bop Society rond Thomas Decock (gitaar) en aansluitend het John Snauwaert Trio. Meer aandacht voor hun muziek had gekund, als de composities niet zo voorspelbaar waren geweest en het publiek meer bereidwilligheid had getoond om te luisteren. Beide groepen zijn wel degelijk in staat tot sfeervol spel, maar wisten hier noch te overtuigen, noch het publiek te raken. Misschien dat ze beter tot hun recht komen op een kleinere, intieme locatie.