Jazz in 't Park 2011 Deel 1

Een festivalverslag in woord (Gerda Boel) en beeld (Bruno Bollaert).
Zaterdag 27 & zondag 28 augustus 2011, Zuidpark, Gent.

Het legendarische festival Jazz in 't Park, terug te vinden op de prachtlocatie het Zuidpark te Gent, is alweer achter de rug. Het was dit jaar een ingekorte editie: er stonden op zaterdag en zondag telkens vier groepen op het programma en dit over twee weekends verspreid. Het vertrouwde boegbeeld Jan Schiettekatte, de oprichter en de bezieler van het festival die voorheen met veel passie en toewijding het festival bestuurde, was een paar weken terug beroepsmatig van dienst veranderd en de grote afwezige.

Omdat de nieuwe directie pas officieel in werking trad op 1 september, zat het festival organisatorisch in een soort overgangsfase en dat had zo zijn gevolgen, ook op het gebied van de gezelligheid in het algemeen. De vertrouwde eetkraampjes, onder anderen uitgebaat door de mensen van het Guislaininstituut, bleven gesloten en werden door iedereen gemist. Maar te hopen dat de kersverse organisatie volgend jaar deze zaak opnieuw bekijkt.

De programmatie daarentegen, nog steeds uit de hand van Schiettekatte, bestond uit een kwalitatieve mix van groepen met verschillende stijlen, zodat er voor elk wat wils was. Grote klinkende namen waren er dan wel niet te vinden, maar met het beperkte budget waarmee de organisatie het moest doen, was er toch voldoende afwisseling binnen de groepen. Met veel ruimte voor de nieuwe jazzgeneratie, die kon rekenen op veel appreciatie bij het publiek.

Ondanks een stevige regenbui bij aanvang waren er toch flink wat belangstellenden voor de Sander De Winne Group, die de spits mocht afbijten met wat we zouden kunnen noemen moderne vocale jazz. De muzikanten Nicolas Kummert (sax) en Christian Mendoza (piano) maken weliswaar geen deel uit van de normale bezetting van deze zanger, maar wisten het voor de luisteraar boeiend te houden met hun swingende, vaak speelse solopartijen. Lionel Beuvens (drums) zette met zijn opzwepende ritmes extra kracht bij. Met zijn fluweelzachte baritonstem hield De Winne het publiek in zijn ban. Met composities als 'Norwegian Wood' van John Lennon en 'True Colours' van Cyndi Lauper werd het een warme, melancholische set. Het concert eindigde met de boodschap 'fill your mind with love and hope'.

Van totaal andere aard was het Ragini Trio featuring Nathan Daems (sax). Zij speelden jazz doorweven met Indische muziek. Daems, met de stevige ondersteuning van drummer Lander Gyselinck (hij beschikt over een rijk gamma aan klankkleuren), slaagde erin de aandacht van het publiek naar zich toe te trekken en gefascineerd te doen luisteren. Het spel van contrabassist Marco Bardoscia kwam zodoende wel een beetje op de achtergrond te staan. Maar de goede samenwerking binnen het trio werd door het publiek beloond en daarom keerde de groep terug voor een bisnummer.

We zetten onze wereldreis verder en gingen van een Indische sfeer naar de Arabische wereld met het Quentin Dujardin Quartet. Hun muziek was doordrenkt van muzikale reiservaringen van deze globetrotters. Het riep een volkse sfeer op en dat klikte bij het luisterend publiek. Speciale aandacht ging uit naar de Arabische violist Jalal El Allouli. Tuur Florizoone op accordeon paste perfect in dit kader. Hij staat altijd klaar om op de juiste momenten te zorgen voor de meest fijngevoelige aanvullingen.

Jammer, maar Narcissus, oftewel het Robin Verheyen Quartet, heb ik niet gehoord. Wie zoals ik deze hoogstwaarschijnlijk waardevolle afsluiter heeft moeten missen, kan de saxofonist nog aan het werk zien op zaterdag 19 november in het Muziekcentrum van De Bijloke. Hij zal daar in opdracht een compositie brengen voor septet samen met Aki Rissanen (piano), Claron McFadden (sopraan) en het Kryptos Kwartet. Iets om naar uit te kijken!

Op zondag werden we opnieuw verwend met een diversiteit van stijlen. De eerste groep noemt hun muziek 'Flemisch Westcoast Jazz'. De drie bandleden zijn dan ook verbonden met onze Belgische Westkust en kwamen in Gent hun eerste cd voorstellen. De naam van deze formatie, MoonWolf verwijst naar Demoen (Stefaan en Arne) en naar Dewulf (Jeroen). Zij voelden zich duidelijk niet echt comfortabel op dit podium. Probeerden nog te scoren met het nummer 'Spotlights' van Jim Hall, maar je ontkwam niet aan de indruk dat deze groep eerder thuishoort bij het opluisteren van feesten of recepties.

De muziek rond de Finse zangeres Anu Junnonen met de groep aNoo bracht je in Noorse sferen. Jazzjournalist Georges Tonla-Briquet zei over deze groep: "Hun muziek is niet strikt onder één noemer te plaatsen, maar is nog het best te omschrijven als avontuurlijke jazzfolk, met echo's van zowel Hanne Hukkelberg en Laurie Anderson als van Anna Homler en Iva Bittova." Behalve met haar verleidelijke stem wist Anu Junnonen ook te bekoren met subtiel spel op begeleidingsinstrumenten zoals een klokkenspel en speelgoedpiano. Dat Junnonen en Tuur Florizoone al langer samenwerken, was duidelijk hoor- en voelbaar. Het publiek vroeg en kreeg een bisnummer: 'Riders On The Storm'. Voor liefhebbers die deze bezetting nog eens willen beluisteren; dat kan op 14/15/16 oktober tijdens het festival Appeltuinjazz in Leuven.

Om de groep 1000 te plaatsen binnen een bepaalde stijl is niet eenvoudig. Trompettist Bart Maris, rietblazer Jan Klare, bassist Wilbert de Joode en drummer Michael Vatcher zijn vier eigenzinnige musici, die zich al jaren succesvol bewegen in het free-jazz idioom met volop improvisatie. De muziek is meestal rauw, maar kan toch ook af en toe nog fijngevoelig klinken. Op altsax kwam Jan Klare beter tot zijn recht dan op dwarsfluit.

In contrast met deze groep stond de headliner van het eerste weekend: het Nathalie Loriers New Trio, met Philippe Aerts (contrabas) en Rick Hollander (drums). Nathalie Lorriers bekoorde zoals altijd met haar spel. De groep bracht stevige grooves vermengd met lyrisch en melodisch spel, zoals we dat van de groepen van Nathalie Loriers gewend zijn. Haar muziek bracht innerlijke rust, maar voerde je ook mee op de volle, krachtige geluiden van dit muzikale trio.

Een concert dat je raakt en emotioneel beroerd. Wat de nieuwe jazzgeneratie vandaag de dag produceert kan boeiend en vernieuwend zijn, maar de lyrische en melodische schoonheid van Loriers' Trio is onontkoombaar en gaat steeds opnieuw onderhuids. Het mag misschien voor sommigen een déjà vu lijken, maar boeiend blijft het. We kijken al uit naar de nieuwe cd van dit trio, die zal verschijnen in februari 2012.

De prachtige verscheidenheid, die onze bondgenoot was in het eerste weekend, zou ook in het weekend daarop tijdens het vervolg van dit festival present zijn.

Klik hier voor het fotoverslag van Jazz in 't Park 2011 door Bruno Bollaert.