Draai om je oren
Festivalverslag



home  
    
    
 

Gent Jazz Festival 2016 Dag 2
vrijdag 8 juli 2016, De Bijloke, Gent

Enkele klinkende namen vooraan de avond plaatsen blijkt te werken om muziekliefhebbers sneller op de festivalweide te krijgen. Een lange rij mensen moest geduld oefenen om binnen te geraken voor Pat Metheny & Ron Carter, de opener van de dag.

Festivalverslag in woord (Jan Van Steenbrugge) en beeld (Cees van de Ven, Geert Vandepoele)

Iedereen kent Pat Metheny wel, en Ron Carter behoeft met zijn indrukwekkende muziekgeschiedenis eigenlijk ook geen inleiding. Maar welke chemie er zou ontstaan door de twee samen op een podium te plaatsen, bleef voor iedereen een groot raadsel. Carter is net 79 geworden en kan terugblikken op legendarische samenwerkingen met onder andere Kenny Burrell, Miles Davis, Chick Corea en Wayne Shorter. Hij is niet minder dan dé mijlpaal van de bas in de geschiedenis van de jazz. Geen twijfel dat deze veteraan – met een carrière van bijna zestig jaar achter de kiezen - een autoriteit is die elke jazzliefhebber aan het werk wil gezien hebben. Metheny kennen we van zijn samenwerkingen met Jaco Pastorius, Roy Haynes, Brad Mehdau en David Bowie. Hij heeft een sound die niet te evenaren valt en verwondert met zijn eclectische composities en vreemde instrumenten.

Met 'Manhã De Carnaval' openen ze hun intieme set. Het is wat zoeken naar het juiste evenwicht, maar de heren nemen hun tijd. Vooral standards kregen een plaats op de setlist. 'My Funny Valentine', 'Down Here On The Ground' en 'Freddie Freeloader' worden ingeblikt met stijl en vakkennis. Daarnaast bracht Metheny enkele eigen werken mee, zoals 'James' en 'Question And Answer'. Metheny maakt gretig gebruik van de ruimte die een duo biedt, Carter geniet er zichtbaar van om de teugels niet te los te laten hangen. Werd dit dan een onberispelijk concert? Zeker niet. Voor ons mocht er meer uitdaging inzitten. Metheny kon wat meer plaats maken voor Ron Carter. En die solo-circusact met de picasso-gitaar, was dat nodig in deze setting? De setlist mocht wat ons betreft iets stouter. Eindigen deden ze met Rollins' 'St. Thomas'. En het feest is op gang getrokken.

Wie de Vlaamse jazzscene wat volgt, is zeker eens gestruikeld over het schalkse trio De Beren Gieren. Fulco Ottervanger (piano), Simon Segers (drum) en Lieven Van Pée (contrabaas) zijn bloedbroeders die geen compromissen sluiten. Vastberaden houden ze vast aan de eigenzinnige weg van verwondering en agressie, en ontnuchtering en trance. We worden geplaagd, getest, opgegeild, opgegeten door De Beren. Geen platgetreden paden of doodlopende weggetjes, maar de highway van spannende afritten en bizarre landschappen. Twee jaar geleden, toen in de Garden Stage, vroegen we ons al af wanneer deze band eindelijk het hoofdpodium zou mogen betreden. En menig bezoeker was er gisteren van overtuigd met De Beren Gieren veruit het spannendste van de dag beleefd te hebben. De groep stelde een setlist samen met nummers die hun prille begin (2009) aan de recentste cd 'One Mirrors Many' (2015) aaneenregen. 'Niet Of Of Maar Maar En', 'Muziek Weet Niks', 'Schaduwleven', 'Koekjes ’s Nachts', om er enkele te noemen. We zagen de rock-'n-roll van de jazz, we hoorden de rolls van de groove en we rillen nog steeds van de herinnering aan deze buitenaardse ervaring.

Met Hugh Coltman krijgen we een topzanger met roots in de blues. We keren meteen ook terug naar de orde van de dag, met nadruk op orde als in: structuur en afgelijnde controle. De Britse zanger – met een achtergrond in de bluesband The Hoax – bracht Thomas Naïm (gitaar), Gael Rakotondrabe (piano), Christophe Mink (contrabas) en Raphael Chassin (drum) mee. Niet de minsten; Gael kennen we van CocoRosie en Anthony & The Johnsons. Thomas speelt bij Mayra Andrade en Raphaël drumde bij Nouvelle Vague en Vanessa Paradis. Bassist Christophe Minck is vooral gekend als componist voor theater en film. Coltman serveert ons een selectie uit het repertoire van Nat King Cole, de wortels steeds diep in de blues genesteld. Na de bruisend energieke set van De Beren Gieren is het wennen aan de soms ietwat geborstelde en mooi afgebakende lijnen van de arrangementen van Coltman. Hij neemt het ons niet kwalijk, gelukkig.

En na enkele nummers krijgt-ie het ijs gebroken. De zanger, netjes in pak, wordt opgehitst door zijn muzikanten en dat hitst ons op zijn beurt op. Echt overtuigd werden we van zijn interpretaties van 'Nature Boy' (uitgeleefde versie), 'Born To Be Blue' (gespekt in een levendige lijdensweg), een omweg naar New Orleans met 'You Raskal You'. Waar we schrik voor hadden, is niet gebeurd. Het werd geen afgelikte set, maar een waarin we meegenomen werden in nummers die levendig en spannend gehouden werden. En lekker ook, hoe hij zich uitleefde in 'Lovin’ You', een cover van Johnny Guitar Watson. Funkfactor in het rood en letterlijk in de vleugelpiano zingen.

Geen gebrek aan klassebakken op het podium. Met Brad Mehldau (toetsen), John Scofield (gitaar en bas) en Mark Guiliana (drums) worden we op onze wenken bediend. Brad Mehldau kennen we van zijn befaamde trio's en samenwerking met Pat Metheny. John Scofield speelde bij Miles Davis en Charles Mingus en Mark Guiliana speelde bij Dave Douglas en Avishai Cohen (de bassist). En hij speelt op de laatste plaat van David Bowie. Moeilijk te voorspellen hoe het zou klinken, want - geef nu toe - toch een klein beetje een onverwachte samenstelling. Een match made in heaven is het niet geworden. De passage van Mehldau en Guiliana ('Mehliana'), ondertussen twee jaar geleden, zindert tot op vandaag nog na. Overdonderd werden we toen door de karrenvracht aan bits, beats en breakbeats. Stilletjes hoopten we een variant daarvan te zien, verrijkt met gitaarmeester Scofield. En bij aanvang bleek onze verwachting uit te komen. 'Wake Up' van Mehldau was een aardige funky opener. Klonk dat feestig! Mehldau op Fender Rhodes, keys en piano. En bassen uit de Moog-synthesizer. Scofield van zijn kant is gewapend met lichtblauwe gitaar en elektrische bas om Mehldau te begeleiden in diens solo's.

Maar de ontnuchtering volgde snel. Als Scofield 'Dub Dub' inzet, met een reggaegroove als basis, rolt het vierkant. Mehldau probeerde zich te beperken om geen schade te berokken en Guiliana worstelde zodanig hard dat we er haast medelijden mee kregen. Ook verder in de set werd links en rechts gestruikeld over concurrerende interpretaties en weer recht gekrabbeld met opgeheven hoofd. Scofield blijkt goed te aarden bij Mehldau's composities, maar andersom vindt het duo Guiliana-Mehldau geen manier om te aarden binnen de nummers van Scofield. En dan rolt het voor geen meter. Jammer! Nu, niet alles hing met haken en ogen aan elkaar. 'The Scoville Scale' is een hoogtepunt qua dynamiek en samenspel. Die feature voor drummer Mark Guiliana mocht er ook zijn. De hele set lang bleef hij zijn twee sparringpartners dienen van sturende ritmes en gebalde uithalen. Maar eindelijk kreeg hij zijn solomoment. En dat gebruikte hij gretig om te laten zien hoe je als drummer een groove kan opentrekken zonder de kern ervan te verliezen. Mooi hoogtepunt! Al kon het niet alles goedmaken. Jammer, want in dit concert lag meer potentieel. Misschien een volgende keer?

De tweede dag Gent Jazz was er een die, net zoals het laatste concert, met haken en ogen aan elkaar hing. Van een brave Metheny-Carter in een grote boog over de eigenwijze De Beren Gieren en een nette Hugh Coltman, naar een spannende, maar ondermaatse Mehldau/Scofield/Guiliana. De Garden Stage bood ons Steven Delannoye (sax) die drie keer mocht opdraven. En hij koos voor de interessante piste om dat elke keer in een andere vorm te doen. Zo zagen we hem met Nicola Andrioli, Lode Vercampt en Jean-Paul Estiévenart. Verfrissende omweg op een warme jazzdag. De Franse trompettiste Airelle Besson kwam met haar kwartet afsluiten. Ze bracht veel werk uit haar nieuwe cd 'Radio One', waarin ze interessante ritmes combineert met zachte melodieën en melancholie. Het bracht warme herinneringen terug aan OakTree (die andere, met zangeres Sarah Klenes) van enkele jaren geleden op Gent Jazz. Muziek die verwondering schept, hopelijk snel opnieuw.

Dit verslag verscheen ook op Enola.be

Klik hier voor een fotoverslag van dag 2 van Gent Jazz 2016 door Cees van de Ven.
Klik hier voor een fotoverslag van Gent Jazz 2016 door Geert Vandepoele.