Brosella Jazz met regen als spelbreker
zondag 13 juli 2014, Groentheater, Brussel

door Iwein Van Malderen / foto's: Cedric Craps

Tijdens het tweede weekend van juli vindt al 38 jaar Brosella plaats, op zaterdag met folk en op zondag met jazz. Net niet onder de bollen van het Atomium, in het unieke Groentheater, kunnen zowel de liefhebbers als de al dan niet toevallige parkbezoekers genieten van een gevarieerd programma en een gezellige zomerse sfeer. Een zomerse sfeer die er dit jaar een beetje bij inschoot door de regenbuien.

Brosella heeft iets met bigbands, de Toshiko Akiyoshi-Lew Tabackin Big Band vulde er ooit het podium, idem voor de Carla Bley Big Band, UMO uit Finland en uiteraard onze eigen Brussels Jazz Orchestra en Flat Earth Society. Dit jaar opende het Deense Aarhus Jazz Orchestra de jazzdag. Onder leiding van Lars Møller bracht deze bende een afwisselend programma met sterke ensembles en degelijke solisten. Dat een aantal musici bij Bob Brookmeyer in de leer gingen voor het arrangeren zal hier wellicht niet vreemd aan zijn.

Sinds een aantal jaren heeft het festival twee podia. Het grote podium in het eigenlijke Groentheater viel dit jaar wat hoog uit, het leek alsof de musici poppetjes waren in een te grote poppenkast. Het tweede en kleinere podium staat een honderdtal meter verder. Hier zijn geen zitplaatsen voorzien, tenzij je zelf een klapstoeltje meeneemt. Niet echt comfortabel, maar er viel dit jaar net op dat kleinere podium toch wel wat te beleven. Het Fabrice Alleman Quartet vond een aantal jaren terug al zijn vaste bezetting met Natalie Loriers, Reggie Washington en Lionel Beuvens. Doorheen de jaren is de groep alleen maar hechter gaan klinken. De extra gast, gitarist Lorenzo Di Maio zorgde voor een pittig element.

Tweede concert op het kleine podium was Hoera., het trio van gitarist Bert Cools, die een carte blanche kreeg en zijn groep - met broer Stijn Cools, die zeer fijn en secuur drumde, en bassist Dries Laheye - uitbreidde met de Amerikaanse violist Eyvind Kang, de Nederlandse pianist Harmen Fraanje en de Litouwse Iendre Jurgeleviciute, die een bijzonder snaarinstrument speelde, de kankles. De muziek klonk als een mix van intieme jazz en folkmuziek uit het hoge noorden, met veel finesse gebracht. De extra gasten gaven de muziek kleur en van de gekunsteldheid die sommige 'special projects' kenmerkt, viel weinig of niks te merken. Driewerf Hoera voor Cools en Co.

De derde groep op het kleine podium was het duo van Jef Neve en Myrddin. Mijn scepsis hoe die twee zouden matchen, viel snel weg. De sterke podiumpersoonlijkheid Jef Neve lijkt een ideale partner om de breekbare flamenco van de virtuoze Myrddin een stevig bedding te geven. Het publiek werd er in de avondschemering zowaar muisstil van. Als bisnummer 'Les Trompettes De La Renomnée' van Georges Brassens spelen, leek een verrassende keuze, tenzij je weet dat Myrddin de zoon is van Koen De Cauter en dus Brassens met paplepel binnenkreeg.

Op het grote podium viel de DelVita Group XL te beleven. Het jazzkwintet onder leiding van trombonist Peter Delannoye en drummer Tony Vitacolonna werd uitgebreid met een klassiek blazersensemble om impressionistische, vroeg-romantische klassieke muziek met jazz te fuseren. Vlekkeloos gebracht, maar ik miste het avontuur, misschien onvermijdelijk bij een fusie met vroeg-romantische muziek.

Omar Sosa bracht zijn Quarteto Afrocubano mee. Samen met twee Cubaanse compagnons en een Mozambikaanse bassist zorgde hij voor een uitbundige festivalset. En net toen Sosa de dansers op zijn hand kreeg en de temperatuur liet stijgen, openden de regensluizen voor een wolkbreuk, waartegen zelfs een paraplu geen bescherming bood.

De grote Kenny Garrett sloot het festival af en bracht met zijn groep een sterke set, waarbij vooral nummers van zijn laatste cd te beluisteren vielen. Een aantal hiervan dreven in Coltrane-sferen. De interactie tussen de groepsleden deed denken aan het Wayne Shorter Quartet. Garrett had in de persoon van Rudy Bird een extra percussionist meegenomen, want er zat een behoorlijke portie latin in de muziek, onder andere tijdens een mambo voor Chucho Valdés. In een calypso als tribute aan Sonny Rollins liet Garrett naar het einde toe de energie en scherpte, die hij voordien getoond had, varen om de toeschouwers op te zwepen en (met succes) te laten dansen op een repetitief opgebouwd rifje. Het publiek werd er zowaar een beetje wild van, maar een muzikale climax vond ik het niet echt. Een jammer einde van een sterk concert.

Cedric Craps maakte foto's van de volgende concerten op Brosella Jazz 2014: Aarhus Jazz Orchestra, Fabrice Alleman Quartet & Lorenzo Di Maio, Hoera. & guests en Omar Sosa Quarteto Afrocubano.