Draai om je oren Festivalverslag |
home |
||
|
A New Wave Of Jazz Festival Noem het gerust een showcase. Een volgend voorlopig hoogtepunt in de weg die Dirk Serries aan het verkennen is. Van ambient, via strakke improvisatie met een knipoog naar de postrock, naar de vrijere vormen van improvisatie en de gecomponeerde muziek. Op dit eenmalige tweedaagse festival in De Singer komen die werelden allemaal samen op één podium. De verbindende factor is Serries, zijn muzikale smaak en zijn label, A New Wave Of Jazz, waarop hij deze componisten en musici bij elkaar brengt. Een festivalverslag door Ben Taffijn, met foto's van Geert Vandepoele.
Het allereerste concert door Tonus zet wat dat betreft direct de toon. Gezien het feit dat Tonus geen vaste samenstelling heeft, treden dit keer klarinettist Tom Jackson, altsaxofonist Colin Webster, fluitist Antoine Beuger en Serries zelf aan, die laatste op een soprano melodica in plaats van op gitaar. Als basis dient een grafische partituur voor dit stuk van Serries, dat deel uitmaakt van de 'Modulation Grid'-reeks. Snel gezegd horen we dan dit: clusters van overwegend hoge tonen gescheiden door vrij lange stiltes. Daal je een niveau lager af, dan vallen de nuances op tussen de clusters onderling en hoor je hoe mooi de klanken van deze vier instrumenten met elkaar verweven kunnen raken. Soms spelen ze allen tegelijk, soms wordt ook met dit gegeven gespeeld en varieert het klankspectrum. Het hele stuk vormt een mooi voorbeeld van de reis die Serries tot nu toe heeft gemaakt en de plek waar hij nu staat. Diezelfde klankbehandeling vinden we terug in de concerten waarin duidelijk wordt geïmproviseerd. Het duo van Benedict Taylor en Anton Mobin en het trio van Tom Malmendier, Dirk Serries en Tom Jackson op vrijdag en de duo's van Martina Verhoeven/Kris Vanderstaeten en Daniel Thompson/Colin Webster op zaterdag. Taylor en Mobin brachten pas 'Close | Quarters' uit op A New Wave Of Jazz. Het concert is niet minder weerbarstig en ontregelend. Het enige verschil is dat we nu kunnen zien hoe de klankwereld tot stand komt. Of het Taylor is die zijn viool mishandelt of dat het Mobin is die ergens in zijn kistje frummelt. Niet dat het veel uitmaakt, want hun individuele bijdrages schuiven prachtig in elkaar tot een unieke klankwereld.
Martina Verhoeven en Kris Vanderstraeten mogen elkaar eveneens graag uitdagen in het vinden van nieuwe geluiden, Verhoeven vertoeft daartoe meer onder de klep dan achter de toetsen en heeft aan Vanderstraeten een uitstekende partner. Deze man mag dan over een drumstel beschikken, een drummer is hij niet. Veeleer hebben we hier van doen met een klankmagiër die werkelijk overal geluiden uit weet te halen. Een spannend treffen. Gitarist Daniel Thompson en altsaxofonist Colin Webster namen eveneens een album op voor A New Wave Of Jazz, 'Boskage', en zetten hun samenwerking hier verder met een passende afsluiting van het festival. Webster is een ware meester op de altsax, kan lyrisch klinken, maar weet bovenal een wel zeer gevarieerd spectrum aan klanken te produceren. Hij gromt, gorgelt, plopt en sputtert naar hartenlust. Aan Thompson heeft hij een prima partner en aan alles is te merken dat de twee hier niet voor het eerst het podium delen. Daarbij is Thompson vooral een meester in het creëren van sfeer en hij mag graag het tapijt spreiden voor de ander - ritmisch, repeterend, gaten vullend, paaltjes slaand, structuur biedend.
|
|