Rickie Lee Jones is een blanke zangeres van het type folk, zacht, intiem en dramatisch. Hoe en waarom ze zo bekend werd weet ik niet. U kunt dat uitzoeken op de website van haar fanclub. Intieme, fluisterzachte en kinderlijke vrouwenstemmetjes doen het natuurlijk altijd goed en dat heeft geen geslachtsbepaalde oorzaken; al jarenlang wordt het gebruikt in de televisiereclame van een parfummerk (die dus door vrouwen leuk gevonden moet worden). Ook de razendsnelle opkomst van Norah Jones laat zien hoe goed intiem vrouwengezang het doet, en het was dan ook haar prachtige hit 'Don’t Know Why' die mij weer aan Rickie Lee Jones deed denken.

door Guus Crommelin

Rickie Lee Jones maakte wat mij betreft één mooie plaat (1991, uitgebracht door Geffen Records) genaamd 'Pop Pop'. Daar valt wel het een en ander over te vertellen. Ten eerste is de titel nogal misleidend voor een album dat grotendeels gevuld is met jazz (American Songbook-)standards. De titel is echter geen leuk bedoelde woordspeling over de tegenstelling jazz-pop, want op de hoes staan teksten van de verpakking van kinderklappertjes en een ouderwets plaatje van een klein kind.

Dat Rickie Lee terugverlangde naar haar kindertijd is ook goed te horen in de wijze waarop ze zingt. Ze gebruikt deels een kindstemmetje en zingt af en toe net een beetje vals. Dat geeft het effect van een jong getalenteerd meisje dat auditie doet; de onzekerheid en de fouten doen je tenen krommen, maar als ze zuiver zingt ontroeren de onschuld en de onervarenheid. Rickie Lee Jones laat zich op 'Pop Pop' schaars begeleiden door contrabas, akoestische gitaar, af en toe een tikje op de conga's, wat fijne stukjes bandoneon (kleine Argentijnse trekzak) en hier en daar een solo van Joe Henderson op de tenorsax. Op contrabas speelt Charlie Haden, maar dan alleen in de langzame nummers. Voor de swingende nummers is er een andere bassist (John Leftwich) ingehuurd en de vraag is natuurlijk of dat toeval is of niet.

Tegen elke regel uit de showbusiness in opent 'Pop Pop' met ballads; 'My One And Only Love', 'Spring Can Really Hang You Up The Most' en 'Hi-Lili Hi-Lo'. Pas in het vierde nummer gaat de boel lekker bluesy swingen, 'Up From The Skies' van Jimi Hendrix. Er staan nog meer prachtige ballads op: 'Second Time Around' en 'I’ll Be Seeing You'. Het mooiste nummer van het album is het door Bobby Timmons geschreven, door Cannonball Adderley bekend gemaakt en door Oscar Brown van tekst voorziene liedje 'Dat Dere'. De bassist en Joe Henderson spelen samen de openingsmelodie en op de achtergrond hoor je een peutertje kraaien en lachen (kind van producer Don Was). De tekst van het nummer is geïnspireerd op het verlangende gevraag van kinderen in een speelgoedzaak, de melodie is mooi en meeslepend, een perfect vehikel dus voor het kinderverlangen van Rickie Lee Jones. Muziek en babyvertedering, maar al te vaak goedkoop en doorzichtig ingezet voor de verkoop van luiers en pleepapier, komen hier eerlijk en op hoog muzikaal niveau samen. Stevie Wonder deed dit al goed toen hij 'Isn’t She Lovely' opnam, maar Rickie Lee Jones slaagt hier nog beter. Jazzliefhebber houdt uw zakdoekje gereed, dit is echt mooi!