Edison Jazz/World Awards: And the winner is...
donderdag 27 november 2014, Muziekgebouw Frits Philips, Eindhoven

door Iwein Van Malderen (tekst) & Cees van de Ven (foto's)

De uitreiking van de Nederlandse Edison Jazz/World Awards, ik bekijk het als Belg met gemengde gevoelens. Voor een hardcore jazzliefhebber lijkt alles net iets te glad, wat niet wegneemt dat het product 'Edison Awards' een grote groep mensen weet te enthousiasmeren, toch ook niet onbelangrijk. De plaats van het gebeuren – het Muziekgebouw in Eindhoven - oogt indrukwekkend, de dresscode is vlekkeloos en het publiek daagde in grote getale op. Het interieur van de zaal straalt ondanks de vrij recente bouwdatum een eigenheid uit die ook in het Brusselse Flagey, uit de Art Deco-periode, terug te vinden is.

Het Metropole Orchestra zat keurig en strak in het pak, en zo klonken ze ook. Deze kolos, een bigband aangevuld met strijkers, roept de dagen van de grote radio-orkesten weer tot leven. Ze pendelen met sprekend gemak tussen lichte muziek, pop en jazz. In België serveerden beleidsmakers dergelijke orkesten subsidiegewijs af. Ook in Nederland worden de poten verder van onder de stoel gezaagd voor zulke orkesten. Stiel- en pretbedervers zijn het, die hoge heren in Den Haag en Brussel. Of dachten de beleidsmakers dat het geluid dat deze bands voortbrengen te vervangen valt door een synthesizer met bas, drums en een sporadische blazer erbij?

Zoals het bij een gala hoort, praatte een vlotte presentator het geheel moeiteloos aan elkaar. Binnen de kortste keren werd Giovanca het podium opgeroepen, één van de genomineerden voor de publieksprijs. Deze diva met allure bracht een nummer dat perfect bij de setting van de avond paste. Meteen kon het Metropole Orkest laten horen waar het goed in is: een fantastisch klanktapijt onder een solist leggen. Alle genomineerden voor de publieksprijs mochten één nummer spelen, dus rustig opbouwen zat er niet echt bij. Bart Wirtz viel op met een bijzonder mooi geluid op sax in een eenvoudig funky nummer waar het Metropole de nodige toeters en bellen aan toevoegde. Kapok, de winnaar van de publieksprijs, wist direct te charmeren. Met een eigenaardige bezetting zonder bas, als statement de black & white dresscode negerend en zonder groot orkest, kwam het drietal wat heibel maken met een originele mix van diverse invloeden, waarvan jazz er maar één is. Alsof hij vond dat de Franse hoorn niet zou klinken met het stilzwijgende Metropole op de achtergrond, koos Morris Kliphuis voor trompet. Met dank aan het grote publiek om dit trio dat de avond kruidde tot winnaar te stemmen van de publieksprijs.

Het Sebastiaan van Bavel Trio bracht samen met het groot orkest nog een nummer als verdiende winnaar van de categorie 'Jazz Nationaal'. De rest van het eerste gedeelte werd gevuld door het afroepen van de namen van winnaars die niet aanwezig waren. Greetje Kauffeld kreeg een nationale oeuvreprijs, die daags voordien in een televisiestudio uitgereikt werd. Beste mensen achter de Edison Awards, waartoe dienen dergelijke gala's dan? België wordt naar de kroon gestoken als land van surrealisten... In de categorieën World, Soul en andere gaf geen van de winnaars thuis. Het tempo en de manier waarop de winnaars werden afgeroepen, deed denken aan de puntentoekenning in de onderste regionen bij het Eurovisie Songfestival, hol gepraat met een gemaakte spanning die niemand beroert. En mijn persoonlijke Edison voor de categorie Document gaat naar... de erfgenamen/marketeers van de grote jazzfiguur Miles Davis voor 'The Original Mono Recordings' en de manier waarop ze hun bron van inkomsten steeds weer een nieuw elan weten te geven, en dat al 23 jaar lang na zijn overlijden! Opnames die mogelijk zoveel jaar terug al eens in de prijzen vielen, omdat ze toen van mono naar stereo zijn omgezet...

Het tweede gedeelte van het gala was een naar Edison-normen gemeten lang concert van de winnaar van de internationale oeuvreprijs Kurt Elling. De goede man vond het misschien zelf nog een beetje te vroeg, omdat hij zich nog geen oude knar voelt. Maar een klein uur kunnen optreden met het Metropole Orchestra slaat geen enkele artiest af. En ik vermoed dat prijs juist naar Elling ging om hem een avondje aan het Metropole te kunnen koppelen. Elling begon met 'Come Fly With Me', en met groot orkest op de achtergrond moest ik onwillekeurig denken aan Van Morrison die in 1974 al zong: 'Ain’t that some interpretation when Sinatra sings against Nelson Riddle Strings (and then takes a vacation)'. De rest van de set werd gelukkig voldoende gevarieerd. En een all American boy als Kurt Elling, gepokt en gemazzeld in het repertoire van het American Songbook en een warme podiumpersoonlijkheid, plus het Metropole Orchestra zijn een perfecte match voor elkaar en voor het grote publiek, dat er met volle teugen van genoot.

Gala's blijven iets bijzonder, ook deze avond riep bij mij dubbele gevoelens op, wat niet betekende dat ik niet relatief tevreden terug huiswaarts keerde. Zo'n gala waar gebalanceerd wordt op de grens van jazz en entertainment geeft een mens dan toch een goed gevoel...

Klik hier voor een fotoverslag van deze avond door Cees van de Ven.