Draai om je oren
Interview



home  
    
    
 

JazzCase: een gesprek met Cees van de Ven

JazzCase is niet zomaar een van de jazzpodia in Belgisch Limburg. Initiatiefnemer en stuwende motor achter dit alles is Cees van de Ven. De man is een gepassioneerd jazzfan in hart en nieren en tevens fotograaf. Zo is hij al jarenlang betrokken bij Draai om je oren. "Mijn taak is in te schatten waar de grens ligt om iemand een kans te geven."

tekst: Georges Tonla Briquet
foto's: Gerda Boel, Gemma van der Heyden & Cees van de Ven

Op donderdag 15 februari 2007 liet JazzCase voor het eerst van zich horen met een concert van Philip Catherine. Ondertussen is de organisatie een begrip geworden in de Limburgse jazzscene, maar ook ver daarbuiten. Het moet gezegd worden dat het palmares indrukwekkend oogt, met namen als onder meer Ambrose Akinmusire, Nils Wogram, Samuel Blaser, Ingrid Laubrock, Ben Sluijs en Pascal Schumacher. Allen waren ze te gast in het Provinciaal Domein Dommelhof te Neerpelt, een complex dat fungeert als podium- en productiehuis voor diverse kunstvormen en waar tevens logiesfaciliteiten aan verbonden zijn. Van hieruit verkondigt Van de Ven zijn jazzboodschap aan wie openstaat voor muziek op de rand van free en improvisatie. Een link naar meer traditionele jazzidiomen is zeker niet verboden, maar experiment en afwijkend gedrag krijgen toch wel de voorkeur.

Hoe begon het verhaal van JazzCase?

"Ik kom uit Eindhoven, waar ik jarenlang de programmatie verzorgde voor Jazz at the Crow [in café Kraaij en Balder, RED]. Toen ik in 2006 in Neerpelt kwam wonen, wilde ik dat avontuur verderzetten. Bleek dat het hier op het gebied van jazz treurig gesteld was, om het zacht uit te drukken. Ik schreef een plan uit en stapte daarmee naar de gemeente. De respons was vriendelijk, maar kordaat. Voor dergelijke ideeën was er helaas geen geld. Toch stuurden ze mij niet met lege handen naar huis. Ze raadden mij aan contact op te nemen met de verantwoordelijken van het Provinciaal Domein Dommelhof. En wat bleek, daar hadden ze wel oor naar mijn plannen en kreeg ik carte blanche voor twee try-outs. Dat werden concerten van Philip Catherine en Bert Joris. Een geslaagde vuurdoop en het fiat om verder te gaan.

Vanaf seizoen 2007-2008 begon dan echt het verhaal van JazzCase. Daarbij stelde ik een heel gerichte visie voorop: geen obligate mainstream, maar vooral avontuurlijker werk met ruime aandacht voor het potentieel van de jonge generatie. Ander aandachtspunt van bij het begin was de band met Nederland. Een aansluitende stap was het bij elkaar brengen van muzikanten uit beide scenes. Zo koppelde ik Tuur Florizoone aan Eric Vloeimans, waaruit later een heuse samenwerking op lange termijn voortvloeide. Nadien bracht ik Corrie van Binsbergen in contact met Jeroen Van Herzeele. Dergelijke verbindingen zijn interessant voor de muzikanten en openen vooral perspectieven op gebied van speelplekken."

Tevreden met wat je na tien seizoenen bereikte?

"Helemaal, rekening gehouden met onze locatie. Neerpelt is geen hoofdstad of levendige draaischijf van cultuur. De opkomst varieert telkens tussen vijftig en honderd aanwezigen, afhankelijk van welke naam op de affiche prijkt. Waar ik vooral fier op ben, zijn de residenties. Muzikanten komen zondagavond of maandagochtend toe, hebben kost en inwoning en verblijven hier gedurende een week. Ze hebben een eigen lounge met kookhoek en televisie, alles in een mooie groene omgeving zonder afleidingen van een grootstad.

Voor de technische bijstand zorgt het provinciaal centrum. We hebben een super geluidstechnieker, Piet Vermonden, die tevens opnamen maakt. Artiesten krijgen hem erbij en dat allemaal gratis. Willen zij dit materiaal nadien gebruiken voor een release, dan kan dat. In het verleden bracht het trio van Han Bennink met Simon Toldam en Joachim Badenhorst zo een langspeelplaat uit. Dat alles betekent een gevoelige toegevoegde waarde voor ons podium. Niet onbelangrijk is dat Hugo Bergs van het centrum alle administratieve zaken op zich neemt, waardoor ik bespaard blijf van een heleboel zorgen en beslommeringen."

De eeuwige strijd voor een programmator is de keuze van wie je uitnodigt. Hoe ga jij te werk?

"De meesten zag of hoorde ik live. Ik ontmoet ook veel mensen. De voornaamste stelregel blijft weliswaar dat het mij moet boeien. Er is natuurlijk het probleem - of de luxe - van een overaanbod. Sinds een tijdje werk ik ook samen met Bart van Dongen, die concerten organiseert in Eindhoven onder de naam Paviljoen Ongehoorde Muziek. Groepen die bij ons in residentie verblijven, krijgen nu de kans om op woensdagavond of soms vrijdagavond ginder op te treden. De afstand bedraagt amper dertig kilometer.

Op donderdag sluiten de muzikanten hier hun residentieweek meestal af met een concert. Zo kan je spreken van een dubbelslag voor iedereen. Zo hebben we dat bijvoorbeeld ook gedaan met de Zwitserse saxofonist Christoph Irniger, die op donderdag optrad in JazzCase en een dag later in de Hnita Hoeve in Heist-op-den-Berg. Dankzij de hotelfaciliteiten van Dommelhof valt alles goed te organiseren."

Welk publiek trekken jullie aan?

"Laten we zeggen dat we na tien seizoenen een vaste kern opgebouwd hebben. Het ging zeker niet vanzelf. We hadden een publiek dat niet vertrouwd was met free jazz of soundscapes, maar toch bleef komen. Sommigen zeggen al eens lachend dat ze het zelfs beginnen te waarderen en begrijpen, ook al blijft het soms confronterend. De meesten hebben gelukkig een open geest en weten dat ze voor verrassingen kunnen komen te staan.

Eerlijk gezegd trek ik ook sommige recente stromingen al eens in twijfel. Dan stel ik mij de vraag of ik te oud word. Mijn taak is natuurlijk in te schatten waar de grens ligt om iemand een kans te geven. Het moet zowel verstaanbaar als origineel zijn. Dat is trouwens een gegeven waar de hele scene over dient te waken, willen we het publiek niet gaan vervelen met te extreem of te cryptisch materiaal. Al dat elektronische is prima, maar het wordt soms toch wel overkill door te veel knopjes en loops, waardoor niet altijd alles even interessant klinkt.

Concreet iets nieuws brengen, die uitdaging moet blijven bestaan bij de muzikanten. Er dient steeds een toegevoegde waarde te zijn. Het mag niet stagneren bij een vrijblijvend voortborduren op iets wat bestaat. Dat houdt mij fel bezig als programmator de laatste maanden. De hele scene is daar echter verantwoordelijk voor!"

Ondertussen verscheen een prachtig fotoboek naar aanleiding van jullie tienjarig jubileum en komt er een reeks met tien cd's live opgenomen hier bij JazzCase.

"Fotografie is mijn tweede passie. Van jongs af aan was ik daar mee bezig. Nadien pas kwam ik in de muziek terecht. Veertien jaar lang was ik actief in de wereld van harmonie en bigbands als muzikant en muzikaal leider. Op een bepaald moment begon ik de twee te combineren. Als fotograaf is het steeds een uitdaging om het juiste moment vast te leggen.

Het boek '10 jaar JazzCase @ Dommelhof' is zo'n beetje de kers op de taart. Alle beelden zijn genomen tijdens concerten en repetities hier in Dommelhof.

Wat de cd's betreft, dat is een akkoord met El Negocito Records. De muzikanten beslissen zelf of zij de opname op cd willen uitbrengen. Zij hebben ook het laatste woord in het hele productieproces. De eerste vier cd's zijn inmiddels verschenen."

Dit interview verscheen ook in Jazz'Halo.