Het is niet zo gek dat tenorsaxofonist Joshua Redman vaak is weggezet als de 'posterboy' van de jazz. Met zijn lange, atletische lijf en de mooie kop met daarin een paar prachtige helblauwe ogen, zou de Amerikaan zo kunnen figureren in een reclamespot van een sportmerk. "Ik ben gek op sport, maar nog gekker van muziek. Als ik één dag mijn saxofoon niet kan aanraken, slaap ik 's nachts niet."

door Jean-Paul Heck, januari 2006

Redman doet zijn interview in de lobby van een Engels hotel. Vanavond speelt hij in het populaire Jazzcafé in de hippe Londense wijk Camden. Hij zit onderuitgezakt in een trainingspak en draagt een sportief petje op zijn volledig kale kop. "Ik vind het lekker om nu een interview te doen. Een beetje lullen over jazz en daarna op mijn gympies de straat op. Ik heb al een mooi park uitgezocht waar ik een uurtje kan rennen. Trimmen is een obsessie voor mij. Dat is mijn vorm van meditatie om tot rust te komen."

'Lullen' over jazz met de 36-jarige Redman is een verkwikkende ervaring. De man straalt energie en enthousiasme uit maar hij zal zich nooit bedienen van typische muzikantenprietpraat. "Ik haat voorspelbaarheid. Ik ken leeftijdsgenoten die hetzelfde talent hebben maar het nooit ver zullen schoppen omdat ze liever een vast salaris verdienen in een nachtclub om de hoe. Daar pas ik voor." Redman noemt zichzelf een vernieuwer met respect voor de geschiedenis van de jazz. Nadat hij van begin jaren '90 samen met zijn trompetspelende generatiegenoot Roy Hargrove wereldwijd doorbrak, weet hij de jazzwereld om de zoveel tijd op het verkeerde been te zetten. Nadat hij in 1991 met beste kwalificatie afstudeerde op de prestigieuze Harvard Universiteit, leverde hij met zijn eigen akoestische groep een paar prachtige jazzplaten af. Met de opwindende liveplaat 'Spirit Of The Moment' zette hij in 1995 de toon en daarna ontwikkelde hij zich razendsnel als een uitmuntend componist en saxofonist. "Ik hou van de directe communicatie die jazz oplevert alleen is het verdomd hard werken. Ik zit hier nu doodvermoeid tegenover je. Ik was 22 jaar toen ik voor het eerst op tournee ging. In het begin speelden we tot diep in de nacht en doken we tot vijf uur 's ochtends het uitgaansleven in. Precies zoals een goed jazzmusicus hoort te doen. Althans, dat dacht ik. Ik heb nu echter alle energie nodig om te kunnen spelen op het niveau dat ik voor ogen heb."

Maar ondanks de uitputtingsslag die een vaak weinig luxe jazztournee toch is, geniet Redman van alle mooie momenten on the road. "Gisteren rende ik door weilanden rondom Tottenham. Ik zag geweldige stenen boerderijen, blatende schapen en prachtige gekleurde bloemenvelden. In het voorbijgaan werd ik vriendelijk begroet door een Engelse boer. Op dat soort momenten besef ik heel goed dat ik het met mijn saxofoon niet slecht heb gedaan." Binnenkort komt Redman met maar liefst twee albums tegelijkertijd uit. Eerst is daar 'SFJAZZ Collective', een akoestisch album met een all-star band. Daarnaast brengt hij deze maand zijn tweede elektrische jazzplaat 'Momentum' uit. "Op die platen ben ik er niet bewust mee bezig om mezelf te vernieuwen. Spelen op de saxofoon is voor mij iets heel vanzelfsprekends, maar dat betekent niet dat het makkelijk is. Je moet nooit spelen wat je al weet, maar spelen wat je geest op dat moment ontwikkelt en daarmee proberen rondom de obstakels te navigeren." In 2003 stapte Redman voor het eerst met zijn elektrische groep Elastic Band het podium op. Daarmee trad hij de voetsporen van zijn grote voorbeelden zoals Chick Corea, Miles Davis en Herbie Hancock. "Mijn spel heeft veel meer subtiliteit, melodie, diepte en textuur gekregen. Het is niet alleen maar meer rauwe intensiteit. Het oprichten van deze elektrische band is dan ook niet een geforceerde poging om mezelf te vernieuwen. Het is een continuïteit van mijn akoestische groep en van mijn muzikale denken. Ik heb met de Rolling Stones gespeeld en met DJ Logic zonder daarbij mijn eigen identiteit te verliezen. Ik hou niet van muzikale revoluties waarbij meteen de hoofden moeten worden afgehakt. De natuur moet zijn gang kunnen gaan, zeker in jazzmuziek."

Dit artikel verscheen eerder in De Telegraaf.
Op dit artikel berust copyright! © 2005 Jean-Paul Heck