Summer Bummer 2018 Dag 1

Veel heeft de Duitse Limpe Fuchs niet nodig om muziek te maken. Een oude tuinslanghaspel volstaat. Door op de juiste wijze en in het juiste tempo aan de lange draad te trekken ontleent ze een fascinerend ritme aan het ding. Een prima voedingsbodem voor de sprookjesachtige melodie die Gerard Herman voortbrengt met zijn basblokfluit. Het is een moment tijdens de eerste dag van het tweedaagse Summer Bummer Festival dat de aanpak van organisator Sound In Motion tekent. Een festival dat uitbundig buiten de lijntjes kleurt, zich van stijlen en genres niets aantrekt en het experiment duidelijk niet uit de weg gaat. Dit innemende concert in de Sint Joriskerk getuigt ervan, net als de overige concerten tijdens deze eerste, overvolle dag.

Een festivalverslag door Ben Taffijn, met foto's van Jef Vandebroek.
Zaterdag 25 augustus 2018, DE Studio, Antwerpen.

Rustig en in stijl mag het driemanschap Kreis met hun dromerige, op folk geënte muziek in de middag aftrappen. Met hun wiegende, ietwat introverte klanken nemen accordeonist Stan Maris, bassist Kobe Boon en rietblazer Benjamin Hermans ons mee op reis, waarbij zinnelijke harmonieën worden afgewisseld met meer duistere, disruptieve momenten. Vooral Boon valt hier op met zijn elegante en zeer lyrische basspel. Volop experiment ook in het prachtige treffen tussen tablaspeelster Sanskriti Shresta en drummer Andreas Wildhagen. Na eerst allebei solo aan het woord te zijn geweest, ontspint zich het samenspel. Shresta neemt de leiding en Wildhagen vult haar op schitterende wijze aan. Opvallend vaak slaand op de randen van zijn trommels, waarmee hij een geluid produceert dat uitstekend past bij dat van Shresta's tabla's. Al met al een zeer spannende en enerverende set.

Met M(h)ysteria barst aansluitend het geweld pas echt los en vindt de middag zijn einde. Giovanni Di Domenico heeft al eerder bewezen een virtuoos op toetsen te zijn. Hij weet evengoed de weg op de piano als op de elektronische kinderen en kleinkinderen. Hier de Fender Rhodes en een synthesizer van Arp. Verontrustende, duistere klanken ontleent hij eraan. Geflankeerd door Laurens Smet op elektrische bas en Jakob Warmenbol op drums houdt de muziek het midden tussen jazz, punk en post-rock. Het trio brengt de zaal meermaals tot het kookpunt.

En dan is het in de avond tijd voor de eerder genoemde Limpe Fuchs die de Sint Joriskerk heeft omgebouwd tot een percussiewerkplaats. Allerhande trommels, een grote stellage met koperen buizen en een xylofoon met leistenen platen vormen haar instrumentarium. Ze mag dan inmiddels 77 zijn, hier tussen haar instrumenten is ze het kind dat barst van het speelplezier. Al ontdekkend en improviserend creëert ze de meest wonderbare klanken met haar batterij slagwerk en haar altviool. Multi-instrumentalist Gerard Herman voelt zich er wel bij. Met onder andere zijn basblokfluit, basklarinet en banjo vult hij haar aan waar mogelijk. Altijd intiem en weloverwogen.

Bij het concert van Jim Baker, Frank Rosaly en Christoph Erb gaat het er heel wat minder ingetogen aan toe. Deze drie creëren - we zijn weer terug in de grote zaal van DE Studio - een heel wat explosiever mengsel. Ongrijpbare vrije improvisatie is hier het devies. Erb klinkt op zijn tenorsax ronduit verontrustend, achternagezeten, Baker trekt onnavolgbare notenclusters uit zijn piano en Rosaly kruidt het geheel met onstuimig slagwerk. Het tweede stuk is zo mogelijk nog extremer. Met name dankzij Baker, die nu plaats heeft genomen achter zijn modulaire synthesizer en daar de meest ontregelende klanken uit tovert. Erb weet hier prima bij aan te sluiten door het geluid van zijn sax, inmiddels een sopraan, handmatig te manipuleren. Heel eenvoudig door deze telkens voor de microfoon weg te draaien. Rosaly speelt een iets minder grote rol, maar is met zijn roffels minstens zo doeltreffend.

Afsluiten mogen Craig Leon en Cassell Web met de integrale uitvoering van het uit 1981 stammende 'Nommos'. Leon en Web waren hun tijd ver vooruit, want 'Nommos' klinkt nog net zo fris en actueel als toen en dat kun je van maar weinig muziek uit die tijd nog zeggen. De kracht van dit stuk ligt overduidelijk in de bedwelmende, ritmische patronen, waardoor de muziek iets krijgt van een ritueel. In 2014 werd het album opnieuw uitgebracht onder de titel 'Anthology Of Interplanetary Folk Music Vol. 1'. Welnu: folk is dit niet, al deelt het de intensiteit. Een primeur zijn vier stukken van het begin volgend jaar te verschijnen 'The Canon'. De muziek van dit nieuwe album is gevarieerder. Sterk ritmische passages worden afgewisseld met bijna symfonische klankwolken. Indrukwekkend.

Meer Summer Bummer?