North Sea Jazz Festival 2013 Part 3

Een festivalverslag in woord (Heleen van Tilburg) en beeld (Louis Obbens)
Vrijdag 12 juli 2013, Ahoy, Rotterdam

De vrijdagavond begint onder andere met Terence Blanchard, een veelzijdig trompettist en componist van bijvoorbeeld de films van Spike Lee. Blanchards muziekcarrière begon als 'boodschapper' van het roemruchte kwartet van Art Blaky. Met zijn eigen band in Ahoy laat hij ook een expressief, levendig geluid horen. Af en toe laat hij zich verleiden tot een improvisatie. Die zijn dan energiek en fel, zeker als hij en de saxofonist tegen elkaar opbieden.

In de Yenisei, een klein zaaltje achteraf, laat zo ongeveer tegelijkertijd de Cellano/Baggiani Group horen hoe de compositieopdracht dit jaar is uitgevallen. Gitarist Guillermo Cellano heeft zitten zweten om vervagende grenzen in subtiele klanken om te zetten. 'Erasing Borders', dat is voor hem het thema van deze tijd en dus ook van zijn muziek. Heeft dit alles iets met pizza te maken? Nee, maar zo noemen de muzikanten zelf 'world for peace and oil' en Celano verspreekt zich als hij het aankondigt. Vrede en olie klinken in virtuoze saxloopjes, vioolstrijk op de bas en tromgeroffel. Net als in andere nummers leggen de heren met elektronische effecten een klankrijke bodem. In een volgend nummer laten Cellano en rietblazer Joachim Badenhorst in rifjes, loopjes en uitgesponnen klarinetimprovisaties horen hoe Amsterdam klinkt.

In 'Demiground' laat de groep een heel andere kant van zichzelf horen met dunne, bijna breekbare klanken. De heren spelen uiterst geconcentreerd en meer dan serieus. Alleen bassist Clemens van der Feen speelt met grote vanzelfsprekendheid en staat erbij alsof hij ook zelf aan het genieten is. In 'Requiem For A Dying Planet' krijgen we, in tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden, vooral majeure, hoopvolle klanken te horen, afgewisseld met een sax die klinkt alsof de bespeler met een rietje bubbels in een glas water (of whisky?) blaast. Met blikken van opluchting nemen de heren het applaus in ontvangst.

Terug naar een van de grote zalen. Daar laat Michiel Borstlap met zijn trio horen dat hij onvermoeibaar virtuoos blijft. In nummers van zijn solo-cd uit 2010 en de albums 'Eldorado' en 'Blue' laat hij nu eens zijn introverte, tedere spel horen in warme, ronde klanken, dan weer zijn felle, dandy-achtige kant. Bekend werk, dat wel, maar de improvisaties zijn adembenemend spannend en virtuoos. Hij speelt met zo'n snelheid dat een Ferrari er nog langzaam bij is. Natuurlijk spelen drummer Erik Kooger en bassist Boudewijn Lucas ook verdienstelijk, maar ach, er is maar één Borstlap.

Intussen raakt Twitter oververhit, aan de kook. De gitarist die met Larry Graham meespeelt, de man daar achter op het podium in dat rare zwarte pakje en met pruik, is dat Prince of is hij het niet? Zijn lach verraadt hem en dan ontploft Twitter helemaal.

In het kleine zaaltje achteraf is weinig van de opwinding te merken. Een kwartiertje na aanvang van het concert van het Mathias Eick Quintet staat er al een drom mensen bij de ingang. Ergens daarachter klinken jazzy melodieën, waar je zo de Noorse ruimte in hoort. En soms, jawel, stevige pop. Eick (trompet, keyboards, elektronica) speelt graag met al deze genres.

Het moois in de Yenisei gaat door. Nu komt de jaarlijkse uitreiking van de Paul Ackett Award, een prijs voor een artiest die meer aandacht verdient. Dit jaar valt de eer voor het eerst te beurt aan een vrouw: de Israëlische Anat Cohen. In haar unieke stijl hoor je Klezmer, bebop én de Choro, een Braziliaanse muzieksoort. Volgens de jury is Cohen 'een van de meest expressieve en vrolijke muzikanten in de wereld'. Al bij het inspelen klinken vrolijke, levendige loopjes, waar je als amateur alleen maar van kunt dromen. Vanavond spelen Anat en band vooral nummers van haar cd 'Claroscuro'.

Meteen al in 'Nightmare' spat de vitaliteit ervan af in hoge klarinetnoten op een stevig ritme. Ook bij pianist Jason Lindner en drummer Daniel Freedman zit de stemming er goed in; ze improviseren tegen elkaar op en hebben de grootste lol. Bassist Joe Martin swingt gedienstig mee. "Its hot in here", zegt Anat, al na het eerste nummer het zweet van haar voorhoofd vegend, "but jazz is hot." In 'As Rasas Nao Falam' klinken weemoedig de lage registers van de klarinet. Dan is het tijd voor de bloemen van Piaf: rozen. Bij de Franse grande dame hadden ze nog vooral scherpe doornen, de Israëlische laat vooral de warme gloed klinken. Scherpe randjes zijn er ook wel, maar ach, in een traag tempo wiegen ze zacht mee met een glimlach van het leven zelf. Vervolgens gaat Anat improviseren op bebop, choro en meer, in een razend tempo en heerlijk lang. Mochten er nog luisteraars zijn die twijfelen of Cohen de prijs wel had moeten krijgen; hen is nu voorgoed de mond gesnoerd.

Klik hier voor het fotoverslag van deze festivaldag door Louis Obbens.