Jazz Middelheim 2009 Zaterdag 15 augustus

Een festivalverslag in woord en beeld door Jacques Los & Cees van de Ven.
13 t/m 16 augustus 2009, Park Den Brandt, Antwerpen.

De zaterdag, dag 3 van Jazz Middelheim, was de dag van het eerbetoon aan de grote meesters Freddie Hubbard en Chet Baker. De aftrap werd verricht door de all stars The Cookers. De naam is ontleend aan het Blue Note-album 'The Night Of The Cookers' van Freddie Hubbard. De huidige Cookers (Billy Harper – tenorsax, Craig Handy – altsax en fluit, Eddie Henderson en David Weiss – trompet, George Cables – piano, Cecil McBee – bas en Billy Hart – drums) zijn oudgedienden en in het bezit van een gerenommeerde staat van dienst. Naast originals van Hubbard werden vooral composities van Cables, Harper en McBee gespeeld.

Vaak is het ensemblespel van een dergelijke formatie niet altijd even sterk. Dat bleek ook hier het geval te zijn. Zo'n all-star groep drijft dan vaak op de individuele solokracht van de ensemble leden. Helaas viel dat niet altijd mee. Hoewel de furieus stuwende en ranselende Hart de solisten trachtte op te zwepen, bleek de inspiratie of het heilige vuur niet altijd aanwezig te zijn. Van beide trompettisten wist Weiss nog enigermate te imponeren. De saxofonisten Harper en Handy soleerden nogal plichtmatig en vooral weinig verrassend. Van een dergelijke bezetting moet toch meer interessante en bijzondere muziek te verwachten zijn.

Het trio MSG (altist Rudresh Mahanthappa, drummer Chander Sardjoe en bassist Rona Guilfoyle) tapten uit een ander vaatje. Een hecht trio dat een enerverende en compacte set produceerde. Strakke thema's en vaak gedrieën evenzo strak unisono gespeeld. In de thema's zowel ritmische als melodische variaties. Voeg daaraan toe geweldige solo's ...en je hebt een hoogtepunt in het festival.

Het is niet voor niets dat Mahanthappa in Down Beat's Critics Poll is gekozen tot 'Rising Star Jazz Artist' en 'Rising Star Alto Saxophonist'. De man speelt fenomenaal. Hij heeft een grote techniek, een vol en warm geluid, en improviseert prachtige, elegante, hedendaagse melodieuze lijnen. Razendsnelle loopjes worden ongekend gearticuleerd gespeeld. Ook Guilfoyle en Sardjoe manifesteerden zich uitermate bekwaam in de solo's. De eerste cd van dit trio zal volgend jaar uitkomen. Watch it!

Na het dynamische MSG-optreden gingen we enkele decennia terug in de tijd met het project Chet Mood. Een eerbetoon aan de legendarische en ook zo tragische trompettist Chet Baker. Vier prominenten uit de Europese jazzscene (trompettist Enrico Rava, gitarist Philip Catherine, bassist Ricardo del Fra en drummer Aldo Romano) pakten het overbekende Baker-repertoire aan. Wat er zoal voorbij kwam? Geliefde composities als 'Bernie’s Tune', 'My Funny Valentine', 'Frenesi', 'Time After Time', en zo verder.

Rava, die zich geruime tijd in de free-jazz scene heeft gemanifesteerd, is bij uitstek de trompettist die voor een nieuwe en alternatieve interpretatie van het repertoire kan zorgdragen. Daar was echter weinig sprake van. Neemt niet weg dat er redelijk, maar ook routinematig gemusiceerd en gesoleerd werd. Een nieuwe kijk op Bakers muziek zat er niet in. Na een vijftal evergreens was de spanning er wel een beetje af. Catherine probeerde met felle akkoordensolo's en pittige hedendaagse single notes het vuur aan te wakkeren. Het bleef wat dat betreft slechts bij enkele vlagen. Van deze Europese klassemusici had wel wat meer verwacht kunnen worden.

Het slotconcert van deze avond bracht de fragiele en sympathieke 'peter van het festival' Toots Thielemans op het podium. Hij is een publiekstrekker bij uitstek, zeker in België. Hij werd dan ook door het publiek ontvangen met een staande ovatie.

Zijn filmische spel (met een snik) en de blue notes die hij trefzeker plaatst, weten menig hart te raken. Het was dan ook muisstil in het Park. Ademloos werd geluisterd naar de klassiekers, filmsongs en ballads als 'I Love You Porgy' , 'I Do It For Your Love', 'For My Lady', 'Ne Me Quitte Pas', 'Autumn Leaves', 'Bluesette' en 'What A Wonderful World'. Toots hield de solo's kort, zodat zijn begeleiders - pianist Karel Boehlee, bassist Hein van de Geyn en drummer Hans van Oosterhout - alle ruimte kregen om te soleren.

Boehlee heeft momenten van sprankelend spel, maar vervalt daarentegen regelmatig in clichématig akkoordengepriegel. Met zijn rechterhand is hij echt snel en heeft hij een krachtige aanslag. Zijn single-note lijnen zijn lekker hedendaags en worden scherp gespeeld. Het is dus jammer dat hij al snel zijn heil zoekt in akkoordenimprovisaties.

Eén van de hoogtepunten in de set was de door Toots solo uitgevoerde Monk compositie 'Round Midnight', magistraal en emotievol uitgevoerd, waarna het voltallige kwartet de blues 'Straight No Chaser' (ook van Monk) inzette. Toots' soft swing en melancholisch klinkende harmonica sloten deze derde avond zeer succesvol af.

Klik hier voor een fotoverslag van deze dag door Cees van de Ven.