Jazz Middelheim 2009 Vrijdag 14 augustus

Een festivalverslag in woord en beeld door Jacques Los & Cees van de Ven.
13 t/m 16 augustus 2009, Park Den Brandt, Antwerpen.

Op de tweede dag van het Antwerpse (radio)jazzfestival Jazz Middelheim was het de eer aan het Belgische Erik Vermeulen Trio de opening te verrichten. Het is dan nog vroeg – drie uur in de middag – en het weekend is nog niet echt begonnen. Het 'grote publiek' moet nog komen. Slechts de helft van de grote tent is gevuld met merendeels – dat wel – hardcore jazzliefhebbers. Liefhebbers die Eric Vermeulens muziek kennen en waarderen.

Vermeulen is een pianist die al enkele decennia in de Belgische scene meedraait. Hij behoort tot de befaamde generatie van onder anderen Bert Joris, Dré Pallemaerts (beiden komen we nog tegen op het festival), Erwin Vann en Frank Vaganee. Gedurende de jaren speelde hij met gerenommeerde Belgische en internationale muzikanten als Jacques Pelzer, Toots Thielemans, Philip Catherine (de twee laatsten ook op het festival), Art Farmer, Clark Terry en Joe Lovano.

Vermeulens speelwijze is bedachtzaam, introvert en op de romantisch klassieke muziek georiënteerd. Hij is niet de specifieke pianosolist en -virtuoos. Zijn concept is, met behulp van bassist Manolo Cabras en drummer Marek Patrman, het vertolken van melodische, harmonische en enigszins labyrintische totale triomuziek. Het drietal concerteerde zeer geconcentreerd en creëerde inderdaad een intens en geïnspireerd totaalgeluid.

In het laatste nummer van de set, een snelle blues, werd het gesloten groepsconcept losgelaten en werd er op een ouderwetse pianotrio-manier stevig geswingd. Mensen, die tijdens de intieme triomuziek enigszins in een sluimersituatie waren geraakt, werden verrast door de heftig swingende klanken inclusief de dit keer uitbundige en ook virtuoze pianosolo.

Zo ingetogen Vermeulens set was, zo extrovert was die van Hans Teeuwen Zingt. De begeleidingsband van Teeuwen, met Nederlandse coryfeeën als altist Benjamin Herman en bassist Jesse van Ruller, zetten een lekkere goove in, waarna Teeuwen door Herman op de Amerikaanse manier groots werd aangekondigd.

Daar was hij dan! Van geliefd en provocerend cabaretier tot crooner van het repertoire uit Frank Sinatra's American Songbook. Dat cabaretverleden heeft hij nog niet losgelaten. Het was dollen met de fotografen, de cameramensen, springen, dansen, op het podium liggen, kruipen en wat al niet. Hij had er ontzettend plezier in. Helaas kwam dat zijn zang niet altijd ten goede. Hij gleed er wel eens naast en de timing was ook niet altijd perfect. Vooral in de ballads werd dat manco evident hoorbaar. Wel heeft hij zijn stem mee. Die klinkt vol, warm en soepel. Wat meer studeren op de langzame songs, de interpretatie en een meer ingetogen presentatie, en Nederland is een belangrijke, interessante en voortreffelijke jazzzanger rijker.

Tijdens Teeuwens concert was de tent ook goed volgelopen. Dat vooral waarschijnlijk in afwachting van de grote ster van de avond: zangeres Dee Dee Bridgewater. En zij ís een ster, een flamboyante en aantrekkelijke verschijning met een imposante stem. In de tachtiger jaren raakte ze enigszins in de vergetelheid, maar middels een platencontract met het label Verve kwam ze weer helemaal – en terecht – terug in de belangstelling. Op dat label zijn in de negentiger jaren enkele fameuze albums verschenen, waaronder 'Love And Peace: A Tribute To Horace Silver' en 'Dear Ella'.

Haar entree en openingsnummer maakte gelijk al een verpletterende indruk. Dat nummer, 'Afro Blue' in een latin groove, werd energiek en dynamisch vocaal vertolkt. Haar stem heeft een groot tonaal bereik, van hoog tot laag. Veel warmte in het lage register en in het hoge zuiver en helder. Het repertoire, wel jazzsongs, werd overwegend met een latin-inslag uitgevoerd, mede dankzij de percussionisten Gabriel 'Minino' Garay en Pernell Saturnino.

De begeleidingsband werd gecompleteerd door de trefzekere pianist Edsel Gomez en de formidabele bassist Ira Coleman. Terecht kreeg hij veel soloruimte toegemeten. Zijn techniek was welhaast ongekend en onbegrensd, waardoor zijn solo's helder en gearticuleerd door kwamen. Bridgewaters hommage aan Nina Simone, 'Four Women', werd trefzeker, emotievol en met groot respect gezongen.

Helaas werd haar presentatie naarmate het concert vorderde populairder. Veel gedans uit de heupen en – nog erger – een dwingend verzoek aan de bezoekers te gaan staan en mee te dansen. Dit laatste, een poging een feestje te creëeren (en niemand ontkwam daaraan), was deze jazzdiva onwaardig. Haar zangkwaliteit, repertoire en begeleidingsband waren al een feest op zich.

Klik hier voor een fotoverslag van deze dag door Cees van de Ven.