Gent Jazz Festival 2008 Zondag 13 juli

Een festivalverslag in woord en beeld door Bruno Bollaert.
10 t/m 20 juli 2008, De Bijloke, Gent.

De vierde dag van het Gent Jazz Festival laat zich wellicht het beste typeren als 'krasse knarren', al ga ik dan gemakshalve even voorbij aan de jeugdige leeftijd van Bert Joris, en ook aan het beminnelijke gezelschap van Melody Gardot – metaforen over bokken en groene blaadjes waren al té voor de hand liggend.

Speciaal voor Melody Gardot kwamen wij nog vroeger dan anders uit ons bed gekropen – wij zijn de organisatie heel dankbaar dat ze niet meer op zo'n ontiegelijk vroeg uur beginnen (en eigenlijk nog dankbaarder dat ze niet meer met de Gentse Feesten overlappen). Gardot droeg een zonnebril op het podium. Dat was geen fashion statement, en evenmin geďnspireerd door het plots opgedaagde zonlicht. De 22-jarige Gardot raakte drie jaar geleden betrokken in een ongeval, en is zeer gevoelig voor licht (en lawaai). Op een bizarre manier leidde de tragische gebeurtenis tot een erkenning van haar talent en wat ze voorlopig mist aan maturiteit, maakt ze zeker goed door presence. Haar stem mist de rauwheid die tegenwoordig in is, maar streelt bijna fluweelzacht uw gehoor. De belofte druipt ervan af, en dit mag men wat ons betreft nog meer als opwarmer op het podium brengen.

Een mens zou bijna ontgoocheld zijn om nadien meer dan een uur lang naar vijf mannen te moeten kijken, ware het niet dat we het Bert Joris Quintet voorgeschoteld kregen. Op verzoek van Joris kwam diens kompaan Enrico Pieranunzi naar Gent afgezakt, om er de samenwerking van 'Don’t Forget The Poet' uit 1999 te herhalen. Wat toen het Enrico Pieranunzi Quintet heette, hertaalde zich bijna integraal naar het Bert Joris Quintet, met uitzondering van Stefano d'Anna die door Rosario Giuliani op saxofoon werd vervangen. Misschien niet nieuw, maar wel nog steeds goed.

Edoch, die krasse knarren. Bij het overlijden van Michael Brecker zag het er even niet zo best uit voor de toekomst van Saxophone Summit, tot Joe Lovano en Dave Liebman bij Ravi Coltrane uitkwamen. Niet echt een toeval, want Ravi is inderdaad de zoon van John Coltrane, en het is voornamelijk uit diens latere periode dat de Summit hun heil halen. Voor het concert deze zondag, werden ze versterkt door Billy Hart (drums), Cecil McBee (bas) en Phil Markowitz (piano). Naats de saxofonisten bleek vooral Hart enorm populair – wij zagen nog net geen ondergoed zijn richting uit vliegen.

Dit optreden spetterende langs alle kanten. Drie macho's met een saxofoon gaan met elkaar in de clinch, zo vatte iemand het samen in de conversaties achteraf. Dit was wel degelijk top, en bij momenten wisten we niet of ze het publiek dan wel elkaar omver wilden blazen. Steek dit in een oude Disney-cartoon en u ziet de noten uit de saxen de tegenpartij om de oren meppen. Veel spannender dan sport!

Hoofdact was niettemin het Wayne Shorter Quartet. Deze saxofonist staat er nog steeds. Waar hij al die longinhoud vandaan blijft halen, wij weten het niet, maar we vermoeden dat hij tijdens een concert voortdurend met een runner's high (lees: zuurstoftekort) moet spelen. Hij kent echter zijn limieten, en vlak voor het laatste restje zuurstof zijn longen dreigt te verlaten, neemt hij een galante en perfect getimede pauze. Dit is geen muzikant op zijn retour. Met vier staan ze eigenlijk gewoon met elkaar – en zo het daartoe open staat ook met het publiek – muzikale grappen en grollen uit te halen. Een solo hier, een duelletje daar, in een immer verschuivende klemtoon die echter steeds weer naar het hoofdpersonage wordt teruggespeeld.

Wat een afsluiter van deze zondagavond!

Klik hier voor een fotoverslag van deze dag.