Gent Jazz Festival 2008 Vrijdag 11 juli

Een festivalverslag in woord en beeld door Bruno Bollaert.
10 t/m 20 juli 2008, De Bijloke, Gent.

Half gewonnen, schreef ik gisteren nog, en het festival ging gewoon op datzelfde elan verder. Met een fijn publiek, overigens. Het enthousiasme van het publiek steeg met dag en uur, en meer dan een luisteraar veerde recht tijdens het applaus aan het eind. Een heerlijk sfeertje, daar kon zelfs een regenstorm zoals op vrijdag niet tegenop.

Stefano Di Battista zag u misschien eerder al aan het werk. Hij was al te gast op een van de vorige edities – toen het festival nog anders heette – en ook tijdens de wintereditie gaf hij present met Baptiste Trotignon aan de piano. Trotignon was er ditmaal opnieuw bij, maar had de piano ingeruild voor een hammondorgel met een totaal andere dynamiek als resultaat.

We zijn natuurlijk al het een en het ander gewoon van Di Battista. De saxophinist laat zich niet alleen opmerken door zijn speelse en virtuoze manier van spelen; hij is niet te beroerd om een rechtstreekse interactie met het publiek op te zoeken (in zoverre dat mogelijk is natuurlijk). We lachen nog steeds geamuseerd omdat hij zich deze winter aan het einde van het concert zogezegd uitgeput op het podium liet neervallen. Niks van dat deze keer, maar hij kon het toch niet laten om zijn grappen en grollen met het publiek en zijn collega's te delen.

In trompettist Fabrizio Bosso heeft hij precies een goede speelkameraad gevonden. Bosso hoefde niet echt onder te doen voor het muziekgeweld van de saxofonist; voeg daar nog eens de funk van Trotignons orgel aan toe, en we waren vertrokken voor meer dan een uur hoogwaardig entertainment. Vergeet ik vooral ook niet drummer Greg Hutchinson te vermelden, die meer dan alleen een solide basis wist te leggen voor al dat kabaal.

Het Trio Grande mét Matthew Bourne, hadden we eerder dit seizoen aan het werk gezien in Vooruit, maar we waren toen eigenlijk niet noemenswaardig enthousiast. De groep is sindsdien echter sterk geëvolueerd en tot een (nog) grotere samenhang gekomen.

Hun stijl wordt door sommigen als eerder free omschreven, maar doet nog het best denken aan minimalistisch klassiek of incidentele muziek bij een toneelstuk. Soms kwam er ook een mini-verhaaltje aan te pas, en wat vooral opviel was de grote dosis zelfrelativisme die in de composities en bij de muzikanten aanwezig was.

Matthew Bourne nam blootsvoets plaats achter de piano; Laurent Dehors kleedde zich in een tanktop en rode broek, en Michel Massot leek zijn gezicht wel nooit in de plooi te zullen krijgen. Michel Debrulle zag er nog het meest alledaags uit, maar dat is maar schijn, wist men mij te vertellen.

Het funky chicken kwam ook hier ten tonele – het kan ook ander pluimvee geweest zijn – in de persoon van een... doedelzak waaruit Dehors zijn laatste fratsen perste. Zeer gesmaakt, al die humor én muziek. Het blijft verfrissend.

En nu we het toch over het funky chicken hebben, er was ook nog Pat Metheny! Goed concert, fantastische gitarist, ik ben groot fan van hem, en ook van bassist Christian McBride. Men kreeg waar voor zijn geld. Foto's moeten we u evenwel schuldig blijven, aangezien het bij dit concert niet was toegestaan om voor het podium te fotograferen.

Klik hier voor een fotoverslag van deze dag.