Liever wat meer pit bij Catherine

Phillip Catherine Trio, vrijdag 22 december 2006, Bimhuis, Amsterdam

door Alexandra Mientjes, januari 2007

De laatste keer dat de gitarist Philip Catherine een album uitbracht met een trio is meer dan 15 jaar geleden. Vrijdag 22 december stond hij weer met een trio in het Bimhuis, met Philippe Aerts op bas en Mimi Verderame op drums, waarmee hij ook een album zal uit-brengen. De set die het trio in het Bimhuis ten gehore brengt, begint met het nummer 'Circus', waarbij Phillip zijn akoestische gitaar ter hand neemt. Het stuk heeft een rustig begin en bouwt enigszins op, maar blijft redelijk 'cool', ook al raast Philip met zijn vingers over de snaren van zijn gitaar. Het tweede stuk 'The Postman' gaat op dezelfde grond-slagen verder; het is redelijk rustige, bijna klassieke jazz. Het doet denken aan het mini-malistische cleane geluid van Grant Green, maar is minder bluesy. De stukken die het trio speelt kennen in het geheel genomen weinig uitschieters, maar áls die er zijn, komen ze erg onverwacht en zijn ze explosief.

Dit is bijvoorbeeld het geval bij 'Letter From My Mother', waarbij Philip overschakelt op elektrische gitaar. De eerste effecten die allang op het podium zichtbaar waren, komen hier om de hoek kijken. Philip gebruikt tijdens het nummer een licht choruseffect en schakelt dan opeens over op een vette distortion. Het is plots alsof we naar een fusionconcert zitten te luisteren. Ook hier laat Philip zien dat hij razendsnel kan spelen, maar de vraag is of hij met zoveel noten net zoveel kan zeggen als met weinig. Bij het stuk 'More Bells' ('Blue Bells' op het album 'Guitar Groove') blijft er niet veel over van zijn eerdere cleane sound. In dit stuk spelen vooral de heftige climaxen een belangrijke rol en komt goed naar voren hoe Philips sound gekenmerkt wordt door veel (contra-)ritmiek en het maken van mooie en doeltreffende akkoorden. Na de pauze gaat de set verder met 'The Keeper'. Dit is het eerste stuk van de avond waarbij de klassieke jazz volledig losgelaten wordt. De gitarist maakt hierbij veel gebruik van effecten en dat geeft het stuk een mysterieuze en soundscape-achtige sfeer.

Ook in het stuk 'Janet' zit veel meer spanning en experiment dan in de eerdere stukken. Het nummer heeft een behoorlijk Spaanse klank en een melodie die oorspronkelijk door een trompettist (Bert Joris) gespeeld wordt. Ditmaal neemt Philip zowel de begeleiding als de melodie voor zijn rekening. Het concert lijkt ineens een heel andere kant op te gaan. De bassist gebruikt zijn strijkstok en het hele nummer klinkt meer als een intro; de span-ning blijft maar opgebouwd worden. Vervolgens stuurt Philip de bassist en drummer weg om twee solostukken te spelen: 'Gilles et Mirona' en 'Good Morning Bill'. Eerstgenoemde is op de cd 'Summer Night' ook als solostuk te vinden, maar 'Good Morning Bill' was dat niet en dat maakte deze interpretatie ervan een hele interessante ervaring. De gitarist speelt eerst de begeleiding in, om zichzelf vervolgens te sampelen en daaroverheen live de melodie en solo's te spelen. Erg indrukwekkend en superstrak.

Als de rest van het trio weer zijn plek op het podium inneemt, komt Philip tot de ontdekking dat zijn gitaarversterker kapot is.
Na wat gerommel met de technicus blijkt dat niet zijn versterker, maar zijn gitaar zelf stuk is gegaan. Philip besluit om dan maar verder te gaan op akoestische gitaar en vervolgt de set met 'Merci Afrique'. Door dit nummer een lange opbouw te geven laat het trio zien hoe het stuk in elkaar zit (dit is op het eerste gezicht niet zo makkelijk namelijk) en moet het publiek ook een stukje meezingen met de muzikanten.

Dan krijgt de gitarist plotseling een gitaar aangeboden vanuit het publiek waarop hij verder gaat met 'Laura'. Een redelijk klassiek jazzstuk, waar Philip gelukkig een rauw en funky randje aan weet te geven. Het laatste stuk van de set is een opzwepend zesachtste stuk, dat af en toe verandert in een langzame blues op half tempo. En na de staande ovatie van het publiek ontstaat er nog een kleine jamsessie met de eigenaar van de geleende gitaar en Philip zelf; ze spelen 'Stella By Starlight'. Het concert kwam nogal moeizaam op gang met enigszins saaie jazz in de eerste set. Dat maakte de tweede set echter helemaal goed. Alleen jammer dat het moet eindigen met zo'n klassiek stuk als 'Stella By Starlight', waar-bij de gitaarlener zich overigens niet geheel onverdienstelijk maakte. Volgende keer liever wat meer pit, en nu maar wachten op het album...

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Hans Sirks.