's Winters spelen de kinderen binnen

Zoef. Dat waren twee dagen Blue Note Records Festival (BNRF) die voorbij vlogen. Op 28 februari en 2 maart vond de eerste editie van het BNRF Indoor plaats in De Bijloke Muziekcentrum te Gent.

door Bruno Bollaert, maart 2008

Voor een keer vonden de bezoekers en muzikanten geen onderkomen in de groots opgezette tent in de binnentuin, maar werd ruimschoots gebruik gemaakt van de recent uitgebreide faciliteiten van De Bijloke. De Grote Concerten™ werden vanzelfsprekend gespeeld in de concertzaal, maar tussen die twee groepen in was er ook plaats gemaakt voor meer experimentele tussendoortjes. Donderdag mocht Bart Maris het (pas geopende) Kraakhuis, Auditorium en Mezzanine inspelen, zondag werd die fakkel doorgegeven aan het Gentse muziekcollectief CiCliC.

Spektakel en vakmanschap, het zijn twee eigenschappen waarmee opener Indigo 4 van trombonist Gianluca Petrella het evenwel schaars opgekomen publiek moeiteloos in de ban hield. Petrella stond in juli nog op de planken tijdens de zomereditie van het festival, maar kwam eigenlijk nog beter tot zijn recht in de intiemere locatie van de concertzaal. Hij vermengt moeiteloos de conservatieve met een gewaagdere muziekstijl, en laat zich door het omvangrijke instrument dat die trombone tenslotte wel is, niet in zijn uitleving belemmeren.

Het leven bestaat uit keuzes, maar het was absoluut niet gemakkelijk om te kiezen uit het aanbod dat ons door Bart Maris werd gepresenteerd. In de Mezzanine speelde Maris zelf, waar hij samen met bassist Paul Van Gysegem de Italiaanse melodieën van Paula Bartolletti begeleidde. Ik trachtte mezelf wijs te maken dat ik toch op zijn minst moest proberen ook de andere muzikanten aan het werk te zien, maar het was allesbehalve vanzelfsprekend me uit de zachte dwang van de vocaliste los te maken. Uiteindelijk ben ik er toch nog even in geslaagd om bij Peter Jacquemyn en André Goudbeek binnen te springen, die samen met kunstenares Sigrid Thange de maagdelijk witte muren van het Kraakhuis opfleurden. Voor een muzikale impressie kwam ik evenwel te laat. En in het Auditorium, waar Manolo Cabras en Zeger Vandebussche speelden, was helemaal geen binnenkomen meer aan.

Hoofdact die avond was Cecil Taylor, koning van de free jazz. Hoewel de man op een enthousiaste schare diehard fans kan rekenen, geniet dat soort jazz niet meteen mijn voorkeur. Taylor zou die avond echter solo spelen, waardoor ik meteen van gepiep en gekreun van de saxen op 'Conquistador!' gevrijwaard kon blijven. De pianist kwam schalks het podium op (oranje) kousenvoeten opgewandeld, en speelde vervolgens een brave, maar zeer gewaardeerde set. Bij momenten leek het meer alsof Keith Jarrett aan de piano had plaatsgenomen, al toverde Taylor regelmatig zijn piano om tot percussie-instrument. Een aantal wel héél enthousiaste fans zorgden ervoor dat we op een encore werden getrakteerd, wat inhield dat Taylor wildweg een tekst debiteerde waarin ik onder andere de woorden stem cell herkende. Wreed grappig, en ik heb best goede herinneringen aan dat concert.

De afsluiter zondag was een ander paar mouwen. Het Steve Kuhn Trio speelt New Yorkse jazz alsof ze dat al vijftig jaar elke avond doen (en misschien is dat wel het geval): routineus, zeer veilig, en een beetje saai. Flink saai, zeg maar: niet meteen het concert waarmee ik me dit festival wil herinneren. Gelukkig was daar ook de 79-jarige Sheila Jordan, een vrolijke oude dame, die moeiteloos het publiek naar haar hand zette met de 'stoute' liedjes en dito bindteksten. Het leek allemaal wel net iets te veel ingestudeerd, waardoor het spontane, waarmee jazz uiteindelijk toch wordt geassocieerd, een beetje verloren ging.

Het was CiCliC waar ik naar uitkeek, sinds ik het programma onder ogen had gekregen. Giovanni Barcella en Eli Van de Vondel grappen zich de ziel uit het lijf, en meer nog dan donderdag vond ik de keuze verschrikkelijk moeilijk. Barcella kunnen we in Gent regelmatig aan het werk zien, dus liet ik het Auditorium maar voor wat het was. Achteraf geen slechte beslissing, zo mocht ik meermaals aanhoren, want hun Sofocles werd niet door iedereen even enthousiast onthaald. Ook de veelstemmigheid in de Mezzanine trok mij niet aan; het was vooral de Curb Theory in het Kraakhuis dat met drie podia intrigeerde. Dit is geen jazz meer, klonk het na afloop als een verwijt, maar ik vond de soms protserige voorstelling best geslaagd. Wie maalt erom dat het geen jazz zou zijn, wat telt is de muziek, en hoewel de integratie tussen de drie platformen soms wat zoek was, wisten de drie formaties elk afzonderlijk toch wel de aandacht vast te houden.

Een van de beste concerten was dat van Stefano di Battista en Baptiste Trotignon – met voornamelijk werk van hun vorig jaar uitgebrachte cd ('Trouble Shootin’'). Pianist Trotignon had ik nog niet aan het werk gezien, en dat is duidelijk een gat in mijn cultuur dat op de vroege zondagavond mocht worden gedicht. Di Battista staat er onderhand als een huis, en met evenveel Italiaanse flair als vakmanschap bespeelde hij zowel het publiek als beide saxofoons die hij had meegebracht. Een aantal keren waagde hij zich aan een Italiaans verbasterd mondje Frans, maar gelukkig beperkte hij zich meestal tot een paar woorden in plaats van de moeilijk te volgen volzinnen. De muziek sprak echter voor zichzelf, en het publiek was meer dan tevreden.

Relatief weinig publiek overigens, op dit Indoor festival. De concertzaal was vaak amper voor de helft gevuld, terwijl de tent tijdens de zomerse onweders meestal barstensvol wordt gekregen. Misschien was de timing niet volledig juist, was de programmatie net iets te verscheiden, of was er gewoon niet genoeg ruchtbaarheid aan de wintereditie gegeven. Jammer, want hoewel dit misschien geen echte hoogvlieger was, werden er inhoudelijk belangrijke stappen genomen en richtingen afgetast. Wij hopen dat deze Indoor-editie een vaste waarde wordt, mogelijk als proeftuin voor de uitgebreidere versie in de zomer.

Klik hier voor een fotoverslag van dit festival.